Het mooiste voor het laatste

Op de laatste avond van onze reis schrijven we dit laatste blog over de laatste week. We zijn inmiddels al weer even met het Helmonds-kwartet herenigd en we hebben een fantastische week gehad. We hebben werkelijk het mooiste stukje van onze route voor het laatste bewaard en we hebben, ondanks de voorspellingen, zo waar ook prachtig weer gehad. Bart zegt dat dat komt omdat hij het zonnetje in huis is en hoewel we daar aan twijfelen, wordt in ieder geval onze gangbare vakantie-regen goed gecompenseerd.

Op de Lammers-Gommans-vrije-dag (donderdag 12 mei) snuiven we een stukje nostalgie bij Lipica. Hier worden de beroemde witte Lipizzaner paarden van oudsher gefokt en getraind en nemen we een kijkje in de stallen en bij de training. Door het zonnige weer zijn wij beiden al enorm aan het niezen van de hooikoorts maar met het zien van de stoffige stallen en harige stinkende paarden gaat Davina volledig los. Toch weerhoudt het haar niet samen met Fie en Caye wat paardjes te knuffelen. Wat zijn ze lief!

Terwijl het Helmonds-kwartet zich bij de kust vermaakt, rijden wij helemaal naar Italië (5km) voor een echte gelato bij een originele gelateria. Wat een verwennerij!

De volgende ochtend rijden we verder met als eindbestemming Kobarid. Daar zullen we ons reisgezelschap weer uitbreiden met wat Brabantse/Limburgse gezelligheid en onderweg is er veel moois te zien. We rijden door het wijngebied van Slovenië wat ook wel het Toscane van Slovenië wordt genoemd. Gelijkenis met Italiaanse dorpjes is snel gemaakt en dat kan ook niet anders zo dicht tegen de grens met Italië en met zichtbare invloeden vanuit de oude Republiek Venetië.

Onze eerste stop is Most na Soči, een plaatsje met een kunstmatig meer met kleuren blauw en groen en alle mogelijke combinaties daar tussenin. Na wat foto's en fruit vervolgen we onze weg naar Tolmin. We maken hier de wandeling door de Tolminkloof en dat is werkelijk prachtig. Slechts een enkele keer komen we toeristen tegen maar verder hebben we het kunstwerk van de natuur voornamelijk voor onszelf. We verwonderen ons hoe de rivier hier in de afgelopen eeuwen zo mooi een kloof heeft kunnen uitslijpen en nu met licht turquoise water door deze diepte stroomt. Hoeveel foto's je ook maakt, de schoonheid van de werkelijkheid kan alleen worden vastgelegd door er te zijn, te kijken en te luisteren.

Het Helmonds-Kwartet is inmiddels ook bij de kloof aangekomen maar met ruim een uur voorsprong op hen komen we alleen hun camper op de parkeerplaats tegen.

Bij de camping herenigen we ons octet en Bart blijkt een zeer avontuurlijke, smalle route te hebben genomen waardoor er nog zweet in zijn bilspleet staat (woorden van Ellis, niet van ons ;-)).

De volgende ochtend zetten we onze reis voort met z'n 8-en. De omgeving is bergachtig met pieken tegen de 3000 meter. Het is echt adembenemend en alleen al het rijden door dit gebied is de moeite meer dan waard. We bezoeken wandelend vanaf de camping de Kozjak waterval en zoeken onderweg naar mooie bloemen, stenen en takken. Verscholen in een stuk van de kloof vinden we de sprookjesachtige waterval die met een snoeihard kabaal naar beneden klettert. Fie houdt haar oren en ogen stijf dicht, het waarderen komt vast nog wel.

Omdat we nu al zo verwend zijn met prachtige wandelingen, vergezichten, kloofjes en watervallen besluiten we de Boka waterval (hoogste van Slovenië) over te slaan. We rijden door naar Bovec voor de nacht.

Davina rijdt vrijwel tijdens iedere reis een keertje paard. Hier in Slovenië lijkt het er even op niet te gaan lukken omdat de aangeschreven stallen geen plek hadden of nog geen tours aanboden. Maar de aanhouder wint en Davina heeft beet bij Žaga en krijgt van Greta een privé tocht op een prachtige en brave zwarte merrie door het schitterende landschap. In de Soča rivier staan ze nog even stil om de paarden te laten drinken en de geluiden van de natuur binnen te laten komen. Werkelijk prachtig.

Aan het einde mogen Caye en Fie ook een klein rondje op het grote paard en is iedereen weer tevreden en blij (met hier en daar een niesbui).

We rijden door naar Great Soča Gorge (kloof) want ook dat moet prachtig zijn! De schamele informatie die over dit gebied op internet te vinden is, leidt ons naar de parkeerplaats, maar dan...? Bart ziet een routekaartje en we besluiten zijn advies te volgen de weg te verlaten en een bos/rotspad langs de rivier te volgen. Milou en Fie hangen achterop in de draagzakken en Caye en Lise lopen met net genoeg motivatie zelf. Al snel blijkt de route iets technischer te worden en we klimmen en klauteren ons een weg over richels langs de afgrond waaronder de Soča rivier woest door de kloof kolkt. We gebruiken boomstammen en wortels om onszelf vast te houden en de paniek borrelt op als het 'pad' steeds slechter wordt. Caye en Lise zien het echter als een mooi avontuur steeds weer een weg te vinden om toch verder te komen. Als twee berggeitjes met een brede glimlach op hun snuitjes hupsen ze over de rotsen en slalommen ze rond de boompjes. We hebben geen idee hoe lang en hoe ver we hebben gelopen maar met compleet gezelschap (en weer zweet in den bilspleet) bereiken we de voetgangersbrug over de kloof. Alleen Bart heeft foto's van de kloof gemaakt, de anderen hadden de ogen dicht of op de kinderen gericht. We besluiten dat dit genoeg avontuur is en nemen de 'veilige' route over de autoweg terug naar de parkeerplaats. Diepte zucht, we hebben het weer gered.

(Traveling, it makes you speechless, then turns you into a storyteller.)

Onze camping voor die nacht ligt midden tussen de prachtige hoge toppen van de verschillende bergmassieven van het Triglav NP. We zijn vlakbij Trenta en hier vandaan loopt de Vršič-pas naar Kranjska Gora. Deze pas schijnt een uitdaging te zijn door de vele haarspeldbochten en het hellingspercentage. Prima uitdaging voor een camper van 7,5 meter lang. Op internet lazen we dat het niet zozeer gaat om de camper maar om de skills van de chauffeur. Dus dat komt goed.

Na een avondje vroeg naar bed voor voldoende energie en focus kijken we de volgende ochtend met lichte spanning uit naar wat komen gaat. Erik wordt nog even afgezet bij het bakkersbusje omdat hij 2x zoveel moet afrekenen als Bart voor hetzelfde aantal broodjes, maar daarna kunnen we wel met een goede bodem de pas op. En inderdaad, de weg slingert als een slordig neergegooide spaghetti-sliert omhoog. We beginnen bij bocht 47 en we zullen aan de andere kant van de pas weer beneden eindigen bij 1. Alle spullen die niet weggeborgen zijn of vast gehouden worden, schuiven van voor naar achter, van links naar rechts door de camper. We zijn redelijk vlot bij de top en zeggen hard op tegen elkaar dat het reuze meevalt. Maar wanneer de afdaling begin, merken we dat er inderdaad wat meer uitdaging ontstaat. De bochten zijn krapper en in de bochten liggen kinderkopjes/klinkertjes om het spannend te maken. We zijn blij dat het niet regent vandaag.

We stoppen even voor een koffie met uitzicht (wauw, wat indrukwekkend).

Caye is het wandelen door de natuur inmiddels best zat en bij het zien van de trap naar het restaurant boven op een heuvel vraagt hij boos of dit een wandelvakantie is. Eh, sorry Caye, we gaan echt nog eens een strandvakantie doen.

Na de koffie vervolgen we onze slinger-de-slang-rit naar beneden. Een aardigtal fietsers komt ons tegemoet, sommigen met knalrood hoofd in een slakkentempo, maar ze doen het, STOER!

Heelhuids beneden (we moeten niet overdrijven, het valt enorm mee), houden we lunchpauze bij het Jasna meer voordat we doorrijden naar de camping bij Kranjska Gora. Hier treffen we een geaggiteerde receptiebeambte die klaagt over de vele vragen die zijn klanten via de email aan hem stellen. Ok, niet te veel vragen dus. Maar plek voor 2 campers heeft hij nog wel en dat is alles wat we willen weten. Hier in Kranjska Gora is het ook weer een prachtige omgeving, midden tussen de bergtoppen. Dit gebied doet niet onder voor de Rocky Mountains in Canada die we 3 jaar geleden bezochten.

Op de camping treffen we een Nederlandse man van middelbare leeftijd die in zijn eentje 2.5 maand door de bergen in Slovenië wandelt. Hij vraagt om wat zout en vertelt intussen de verhalen over zijn avonturen en over zijn werkgever en vrouw die het niet zo leuk vinden allemaal. Onze kleine helden kunnen zich iets veiliger uitleven in de klimspeeltuin, een klimparcours ongeveer 1.5 meter van de grond. Super leuk, tot er onenigheid ontstaat wie er als eerste met de kabelbaan mag en Lise na een duw van Caye van het plateau naar beneden valt en op de bosgrond stuitert (voor de bezorgde lezer, ze was geschrokken, wij allemaal, maar niet gewond).

Het reizen met twee gezinnen eist zo aan het einde van de reis wel z'n tol. Zo zijn er niet alleen opstootjes tussen de kinderen maar is de muziekkeuze van het Helmonds-kwartet ook niet helemaal in lijn met de onze. Nou ja, door 25% van ons Pijnackers-kwartet wordt het weldegelijk gewaardeerd en de verzoeknummers (OjaLele, Oma's aan de top, Liefde is een waterval) worden vervolgens aangevraagd. Opvoeden is loslaten, maar dit valt ons zwaar. Zeker als het liedje dat in je hoofd zit jou niet los wil laten :-p

Gelukkig wordt dit goedgemaakt door middel van een charmeoffensief met een ontbijtbuffet met pannenkoekjes, eitjes en yoghurt met muesli. Bart doet tijdens het bakken van de pannenkoeken nogmaals een poging vermeld te worden in het blog door de pannenkoekenpan op spectaculaire wijze IN de camper in brand te steken en zet op koelbloedige wijze de show buiten verder. Gelukkig is iedereen ongeschonden en de camper heel gebleven.

Op dinsdag is het tijd om Slovenië gedag te zeggen en rijden we Oostenrijk in. Vandaag en woensdag zijn vooral reisdagen en we stoppen in Oostenrijk nog voor een apfelstrudel net voordat we Duitsland in rijden. We rijden door naar Zirndorf waar we vandaag het Playmobil Fun Park hebben bezocht. Bijna gaat het feest niet door omdat we na twee keer betalen nog steeds geen online tickets hebben ontvangen en de zeer vriendelijke Duitse dame achter de kassa niet veel empathie heeft voor een stelletje Nederlanders met steenkolen Duits. Davina sleurt de vrouw op leeftijd nog net niet door het kassahokje want voor het echt uit de hand dreigt te lopen, kan Erik haar overtuigen de email op te volgen die hij van Playmobil Fun park zelf heeft ontvangen en er na nog een keer betalen toegang wordt verleend. Eindelijk kunnen we naar binnen en de kleine en grote kinderen genieten op volle toeren in 29 graden en verlekkeren zich in de speelgoedwinkel als toetje. De Playmobil toverheks is allang vergeten.

En nu, op deze laatste avond, zijn we gestrand in Karlstadt op een parkeerplaats voor campers aan de Main. Een soort hostel voor campers zou je het kunnen noemen, want we zijn gewoon aan komen rijden hebben het laatste plekje, zonder faciliteiten, ingepikt en we staan allemaal lekker dicht op elkaar. We hebben meteen vrienden gemaakt met de gezellige Duitse buurman, meneer bromsnor. En jawel, het regent, stormt en onweert op onze laatste avond, als goede afsluiting.

Morgen zeggen we vroeg houdoe en bedankt tegen het Lammer-Gommans-kwartet (die we godzijdank voor de leesbaarheid van het blog de volgende keer dat we samen reizen simpel Lammers-kwartet kunnen gaan noemen) en rijden we in een laatste ruk door tot in Pijnacker. Zoals men terug blikt aan het einde van een jaar, kijken wij nu aan het einde van de reis terug op deze reis, waarin we door 5 landen zijn gereden met hoofdbestemming Slovenië. We hebben intens genoten van de prachtige natuur, vriendelijke mensen, het overwegend goede weer en het hele fijne reisgezelschap. Onze hoofden vullen zich weer met verhalen. Onze harten met avontuur en geluk. Want rijkdom is krijgen wat je wil, geluk is willen wat je krijgt. Wat een geluk hebben we toch dat we weer zo'n mooie reis hebben kunnen maken.

We vonden het weer heel leuk dat jullie met ons mee hebben gereisd en hebben jullie lieve berichtjes gewaardeerd. Hopelijk tot snel!

Het Pijnackers-kwartet ofwel Caye, Fiènne, Erik en Davina