Ter land, ter zwembad en in de grot

Wij hebben al flink wat jaren een abonnement op vakantie-regen. We weten eigenlijk niet hoe die ooit is afgesloten maar het is blijkbaar nog niet afgelopen en we gaan thuis toch eens kijken hoe we het stop kunnen zetten. Op weg naar Ljubljana begint het te miezeren en dat zet vrijwel de gehele ochtend door. We gaan met de trein in 50 minuten naar Ljubljana (nogmaals sorry aan de mensen die dachten in alle rust naar hun werk te reizen).

Ljubljana is weliswaar de hoofdstad van Slovenië maar het voelt als een kneuterig plaatsje. Uitkijkend over de stad staat boven op de berg het Ljubljana Grad (kasteel) waar we met een kabelbaantje naar boven gaan. Er is niet zo veel te zien, behalve

4ongeveer 3x dezelfde wc, dus staan we snel weer beneden. In het centrum zijn wat kleurrijke gebouwen en pleintjes en er hangt een gezellige terrassfeer. Op de menukaart is bijna alleen drank (wijn, gin-tonic, cocktails) te vinden en ondanks het miezerachtige weer zijn de terrassen goed gevuld. Davina had gelezen over street art in een wijk vlakbij het station en op de weg terug naar de trein pakken we die nog mee. Een gedeelte van de street art blijkt echter goed beschermd door rond hangende hippie-jongeren in een duister hoekje dat het Autonoom sociaal en cultureel centrum blijkt te zijn. In reisverslagen op internet is te lezen dat dit een van de hoogtepunten van de stad is maar in werkelijkheid voelt het als een grimmig hoekje achteraf-buurt waar smoezelige jongeren met capuchons vanaf de veranda's naar ons loeren en ons ieder moment kunnen beroven. Voor twee gezinnen met jongen kinderen is dat net iets te veel avontuur en we besluiten om te keren en de street art en Ljubljana te laten voor wat het is. Er is weer meer dan genoeg gelopen (door sommige kinderen).

We vervolgen onze reis naar Kamnik. Hoewel wij zelf vaak geen idee hebben hoe we de Sloveense (plaats)namen moeten uitspreken kan onze Google-Maps-vrouwenstem er ook wat van. Ze maakt er de meest grappige uitspraken mee waar we erg om moeten lachen. Ook klinkt er reggea uit onze camperspeakers want dat geeft een tropisch gevoel.

De regen zet vandaag door dus besluiten we een middagje naar het zwembad te gaan. Dat lijkt een schot in de roos, vooral voor de kindjes. Vandaag worden de stappendoelen dus eens niet gehaald.

We rijden vervolgens door naar een zeer kleinschalige camping in het midden van het bos waar we twee plekken op een grasveldje krijgen toegewezen. Het is basic, maar precies genoeg voor 2 nachtjes.

De voornaamste reden voor ons verblijf in Kamnik is Velika Planina, een traditioneel herdersdorpje boven op de berg waar je met een kabelbaan en een stoeltjeslift heen kan en vervolgens over de berg kan wandelen. Bij het zien van voornamelijk de stoeltjeslift offert Ellis zich vrijwillig op om met Milou bij de camper te blijven. Dus vertrekken we met 6 naar de start van de kabelbaan. Lekker veel warme laagjes aan want boven is het 8 graden.

Na een rit van 30 minuten staan we boven op de berg. Het is inderdaad fris en er ligt zelfs nog hier en daar sneeuw. Ook waait er een flinke wind die het extra koud maakt en al snel vindt Fie het niet meer ok om in deze kou zelf te moeten lopen. Ze wordt achterop Davina's rug gehangen en Caye en Lise lopen stoer zelf. Het is niet bepaald een voetpad wat we moeten volgen maar een alles behalve waterpas bergweiland zo ver je kan kijken bezaaid met stenen en keien waar we onze weg door moeten vinden. We lopen richting de herdershuisjes die met hun ronde houten daken en schattige luiken met hartjes niet zouden misstaan in het land van Laaf van de Efteling. We lopen naar een restaurantje waar we wat drinken. Hier hangen foto's van omgekomen alpinisten, sommigen nog maar 30 jaar oud. Het weer kan hier op de berg ook zo verraderlijk zijn.

Overal in de bergweide staan paarse krokussen waardoor het lijkt alsof er een paarse deken over de berg ligt. Het gras heeft hier de kleur van Kermit de Kikker, fel lichtgroen. Het is net of er een flinke mat kunstgras over de glooiende heuvels ligt maar het is echt gras en het heeft een reden dat het zo groen is. Regen, veel regen..... In de bergen moet je weliswaar op alles voorbereid zijn maar dat moet je dan wel bedenken voor je goed en wel naar boven vertrekt. We staan ineens met 3 kindjes, zonder goede regenkleding, in de stomende regen, midden in een grote laaghangende regenwolk die doet vermoeden dat de regen nog wel even aanhoudt. We schuilen snel onder het afhangende dak van 1 van de herdershuisjes en bedenken wat de kortste route naar een restaurant of de stoeltjes lift is. Zo staan we 20 minuten in de onophoudende regen, met natte jassen en broeken en hangende hoofdjes. De wolk trekt door het bergdorpje en wanneer het even later wat minder regent haasten we ons in de richting van de bevrijding. Althans, dat denken we want door de laaghangende wolk is het knap mistig en slecht te zien welke kant we nou eigenlijk op moeten. Een bibberende Fie, die met kletsnatte broek in de rugdrager hangt, krijgt een poncho (die blijkbaar nog ergens in de tas was meegekomen) over zich heen en we rennen zo snel we kunnen in de hoop nieuwe regenbuien voor te zijn. We kunnen zeggen, rennend op hoogte bergbeklimmen geeft een grote hijg-garantie. Als in een actiefilm waarbij de vijand ons op de hielen zit, zien we even later (lijkt wel een uur te duren) boven op de berg de stoeltjeslift. De laatste eindsprint, verzekerd van hyperventilatie, is een feit. Een stukje paniek valt direct weg als we de aftocht naar benende zonder regen in zetten. Eenmaal beneden is de temperatuur een stuk aangenamer maar we zijn tot onze onderbroeken nat. Grote hulde voor Caye en Lise die dapper en zonder te klagen hebben meegelopen, gerend en geklommen. En voor Fie, die weliswaar gedragen werd, maar ondanks de natte koude broek de moed erin wist te houden. Jullie zijn mega-kanjers! Dan is warme chocolademelk wel gepast.

We zijn klaar met de regen en de kou. We willen warmte en zon. Dat hebben we geboekt bij Terme Čatež waarbij ze een mega groot binnen- en buitenzwembad inclusief flitsende waterglijbanen hebben. We scoren onderweg nog een opklapbaar tafeltje bij een uiterst vriendelijke Sloveense winkelmevrouw want we willen ook buiten kunnen eten in het warme zonnetje. Na een tussenstop bij het stoere kasteel van Celje op de heuvel van de berg, komen we met 23 graden en zon aan in Terme Čatež. Precies zoals we het fijn vinden!

De volgende dag liggen Erik, Caye en Fie dan ook al vroeg in het zwembad. Davina doet de was (leer nou eens dat je die trommel niet helemaal vol moet proppen!) En het Helmonds-kwartet gaat vanochtend naar het nabijgelegen stadje en voegt zich na de lunch ook bij ons in het zwembad. Het buitenbad is verwarmd tot zeker 38 graden dus van afkoelen is geen spraken. Maar er wordt vol overgave geplonst, gegleden en gespetterd zodat we er wel weer even op kunnen teren. We sluiten de dag af met een gezamenlijke barbecue (yammie!).

We vinden de Slovenen aardige mensen. Bijna iedereen zegt gedag en in restaurants en winkels spreekt vrijwel iedereen prima Engels. Ze zijn zichtbaar trots dat we door hun land reizen en hun lokale eten willen proberen. Dat is een contrast met de Kroaten die we vorig jaar hebben ervaren, zo vinden wij.

We bezoeken de grotten van Postojna en daar zien we voor het eerst meer toeristen. Het is nog laagseizoen en omdat Slovenië (nog) geen populair vakantieland is, hebben we niets gereserveerd en vrij om te gaan en staan waar we willen. Maar bij de grotten, toeristische attractie nr 1, is de parkeerplaats nagenoeg vol als we aan komen rijden. Erik parkeert zijn camper asociaal dwars over nog 4 lege plekken naast elkaar en Ellis komt zeggen dat we snel moeten opschieten omdat we over 5 minuten in het grottentreintje moeten zitten. Met lange broeken, truien en jassen(het is in de grot 8 graden) haasten we ons met 25 graden naar de ingang. We lopen vrijwel meteen door naar het treintje, die meer op het karretje van een achtbaan lijkt, en rijden even later de donkere en koude grot in.

Lampen verlichten de stalagmieten en stalactieten in allerlei verschillende vormen en maten. Het lijkt een landschap uit Lord of the Rings of een Disney film. Terwijl Milou het bestempeld met een aanhoudende 'wauw' denkt onze Fie daar niet hetzelfde over. Huilend laat ze weten dat ze de trein en de grot niet leuk vindt en er uit wil. Het tourtje duurt 1.5 uur..... sorry Fietje. Eenmaal weer boven de grond voelt het alsof we van het vliegtuig in Thailand stappen en worden snel alle laagjes afgepeld.

Slovenië heeft een rijke geschiedenis en heeft door de eeuwen heen bij verschillende landen, vorstendommen en keizerrijken gehoord. Dat heeft ze een mix van allerlei culturen gegeven. Dat is ook goed zichtbaar in het Predjana kasteel, imposant en indrukwekkend hoog in de wand van een rots geplaatst. We krijgen een audiotour in het Nederlands die zelfs voor alle kindjes een goede motivator is om als kleine speurders door het kasteel te gaan. Het is echt een mooi en goed bewaard kasteel waar vanaf eind 13de tot net na de tweede wereld oorlog keizers, ridders en andere adellijke kasteellieden hebben gewoond. Het kasteel is gebouwd in de rotswand en dat is in het complex goed te zien. Aan de achterzijde van het kasteel bevindt zich een grottenstelsel wat als toevluchtsoord en bevoorradingsroute heeft gediend in tijden van belegering. We zijn allemaal onder de indruk.

In de middag zeggen we het Lammers-Gommans kwartet gedag. Zij hebben besloten nog even van het zomerse weer aan het strand te genieten en rijden door naar de kust. Wij vervolgen onze reis door het Sloveense wijngebied waar we gisteravond zijn verwelkomd met een lokale witte wijn. We zijn over de helft van deze reis en we willen nog lang niet naar huis!