Happy Camers in Europa!

De afgelopen maanden stond in het teken van vakantievoorpret, iets wat we al lang niet meer hebben kunnen oefenen maar wat ons nog aardig goed afging.

Al na onze reis in Canada wisten we dat een van onze volgende camperreizen naar Slovenië zou gaan. Samen met Bart, Ellis Lise en inmiddels is het Helmondse Lammers-Gommans trio uitgebreid tot een kwartet met nieuwe avonturier Milou!

Na het vastleggen van de camper, aanschaf van camperbenodigheden zoals een opklaptafel en 4 stoeltjes, citronellakaarsen en opvouwbare vergieten en vele corona-proof afspraken met het Lammers-Gommans kwartet voor het uitstippelen van de gewenste route, hebben we het idee redelijk voorbereid te zijn. We hebben zelfs een checklist met alles erop zodat we niets zullen vergeten.

En dan eindelijk is het 29 april. Met onze weken lang opgespaarde adrenaline en een gang vol tassen en spullen zijn we er helemaal klaar voor. We kunnen eigenlijk niet meer wachten, maar we worden gebeld als we de camper eerder dan 16 uur kunnen halen, dus hangen we rond de telefoon alsof we ieder moment de uitslag van ons eindexamen krijgen. In de tussentijd haalt Davina Caye op van school en scoren ze nog de traditionele zak vakantiesnoepjes bij het Kruitvat.

"Zijn we al gebeld....?" De tijd gaat langzaam voorbij maar de telefoon rinkelt niet. Dus vertrekken we met 2 stuiterende kinderen om kwart voor 4 naar de camperverhuur. Gelukkig is dat niet ver en we zien onze camper al buiten op ons wachten. Met een Duits kenteken...? Als ze maar niet denken dat we Duitsers zijn!

De meneer van de camperverhuur heeft duidelijk geen haast. Wij overigens wel want we moeten op vakantie dus tjop tjop, begin maar met de uitleg.

Een uurtje later staat het bakbeest bij ons naast het huis op de oprit. We proberen onze halve huisraad in de 7,5 meter lange Fiat te stoppen en dat lijkt aardig te lukken. Erik sleept nog even snel de bbq en buitenspeelgoed uit de garage en Davina telt de kinderen (hè 1 te veel?). Uitgezwaaid door de beide buren en Marc (en buurmeisje Carmen uit de camper gezet) kunnen we dan echt vertrekken! We zijn weer op reis!

Na een paar navigatiefoutjes die ons dwars door Nijmegen stad leiden, rijden we na een kleine 2 uur de grens met Duitsland over. We bedenken dat we onze checklist voor het wegrijden er niet meer bij hebben gepakt. Davina checkt bij Erik nog even of ze toch alles hebben. Kussens, check. Paspoorten, check. Campingtafel en stoeltjes, ow shit. Nou ja, het wordt toch geen buiten-eet-weer want de voorspellingen tot aan Slovenië zijn alleen maar regen en 15 graden. Maar toch balen we.

Bij sommige dingen moet je gewoon niet nadenken. Zoals naar een openbaar wc in China, wandelen over een houten wiebelbrug gespannen over een kolkende rivier, iets bestellen van een onleesbare menukaart bij een shabby restaurant met plastic stoeltjes of slapen in een bed met kakkerlakken.

In deze categorie valt onze eerste overnachting op een uitgestorven, iets wat grimmige parkeerplaats naast een verlaten tramstationnetje in Krefeld, Duitsland. Davina verwacht ieder moment een junk aan de deur en controleert nog extra goed of alle deuren op slot zitten. Omdat de kinderen nog niet bepaald adrenaline-vrij zijn, krijgen we ze met moeite plat. Misschien dat dit de junks wel afschrikt. Uiteindelijk zijn ze dan echt om 22 uur stil. Morgen hebben we een flinke rit voor de boeg dus we proberen snel wat uurtjes te pakken (met 1 oog open...).

De volgende dag rijden we nog voor het ontbijt verder. We rijden vandaag naar Rothenburg ob der Tauber en dat is zeker 6 uur rijden. Gelukkig staat onze gehele camper nog ongeschonden op de grimmige parkeerplaats en hebben we uiteindelijk redelijk tot goed geslapen om deze volgende reisdag enigszins helder te starten.

Onderweg zien we het landschap steeds heuvelachtige worden. Rijden over de Duitse snelweg is over het algemeen geen oeh en ah maar toch wanen we ons al echt op reis. Inmiddels zijn Bart en Ellis vanuit Helmond vertrokken en zij blijken op slechts enkele minuten achter ons te rijden. We spreken af te stoppen bij "Het huis op z'n kop" bij Werthheim en waarrempel, daar rijdt een Nederlandse camper! Perfecte timing.

Het huis op z'n kop is een leuke en korte afleiding voor onze kinderen die als jonge honden door het huis racen. Alles staat tegen het plafond. Of misschien wij eigenlijk wel zelf! We hangen met ons hoofd in de wc, maken met gemak een handstand op de badrand en eten op ons kop een eitje bij het ontbijt. Het is een welkome afwisseling voor het vastzitten in een hobbelende camper.

Maar we moeten door want we zijn er bijna. Rond Rothenburg krijgen we een flinke bui over ons heen. Hoewel dat niet klinkt als optimaal vakantieweer ziet alles er meteen groener uit en kunnen we er eigenlijk wel van genieten. Ook bij de camping regent het nog. We parkeren onze camper en als even later de regen stopt, besluiten we naar Rothenburg te wandelen en daar te eten. Het Lammers-Gommans kwartet blijft bij de camper.

We hebben het prachtige, middeleeuwse stadje Rothenburg bijna helemaal voor onszelf. Het is nog laagseizoen en de bussen Aziatische toeristen zijn nog niet terug dus kunnen we slenteren door de straatjes met scheve huisjes en kinderkopjesstraten. In de top 3 van Caye's wensenlijst staat Wienerschnitzel eten en dat kan hier prima! We bestellen er meteen 1 voor ons alle 4. Met gevulde buikjes lopen we weer terug naar onze camper. En alsof Duitsland ons goed gezind is, blijft het droog tot we bij de camper zijn.

Op 1 mei is het in Duitsland Dag van de arbeid én is Ellis jarig. We zingen uit volle borst happy birthday bij de camper. Veel tijd voor festiviteiten is er niet want vandaag rijden we door naar Oostenrijk. Nog een pittig reisdagje, vooral voor onze kinderen.

Voor we vertrekken gaan we met z'n allen nog naar Rothenburg en eten we daar een 'klein' Duits taartje. Na de nodige kiekjes van het lieflijke stadje, is het tijd om echt te vertrekken.

Het grootste gedeelte van de route nemen we over de snelweg en dat is niet de meest pittoreske maar wel de snelste weg. Hoe meer we in de buurt van de grens met Oostenrijk komen hoe hoger de bergen worden. De sneeuw ligt nog rijkelijk op de toppen en het is meteen een heel andere omgeving waar we doorheen rijden. Fie zegt bij het zien van de bergen dat het maar goed is dat we pleisters bij ons hebben. Haar theorie lijkt glashelder als ze vertelt dat we die hard nodig hebben als we naar het topje van de berg klimmen en ons dan aan het puntje zouden prikken. Slim! Zo hadden we het nog niet bekeken.

Na de grensovergang met Oostenrijk verlaten we de snelweg en hier veranderen ook de huisjes in de authentieke Oostenrijkse chalets met de karakteristieke houten balkonnetjes. Erik krijgt direct zin om te skieen en dat wordt even later versterkt door het zien van de skipistes met hier en daar nog wat sneeuw en de gesloten skiliften.

We rijden naar St Martin en parkeren onze camper op een bijna lege camping in een dal, omgeven door beboste bergen en besneeuwde toppen. De regen is met ons meegereisd en het stroomt met bakken uit de bergwoken. Even later komt het Helmonds-kwartet ook de camping opgereden en omdat het al laat is, laten we de verjaardagstaart staan voor morgen.

Na 2 dagen van flink wat kilometers en uurtjes in de camper is het 2 mei even geen camper-rij-dag. Het regent niet er er piept zowaar een voorzichtig ochtendzonnetje door de wolken heen. Het uitzicht is er prachtig en ook onze camping is van alle gemakken ruimschoots voorzien. We halen broodjes bij het campingwinkeltje en de kids houden elkaar bezig met het meegenomen buitenspeelgoed. Onderweg in Duitsland hebben we 4 campingstoeltjes bij de Bauhaus gescoord en die kunnen we nu zelfs gebruiken om buiten te zitten. Daar krijgen we meteen frambozen-verjaardagstaart bij geserveerd. Wat een verwennerij!

In de middag lijkt het luieren ons wel genoeg en maken we een uitstapje naar de waterval op ongeveer 30-40 minuten lopen van de camping. De zon laat zich nu echt zien dus worden jassen ingewisseld voor vestjes of dunne truien. We lopen over het bospad langs de snel stromende 'rivier', klimmen omhoog naar de waterval en zoeken geschikte wandelstokken tussen de takken op de grond. Wat een prachtige, fotogenieke omgeving is het hier! De eerste 'hike' met de kids is een feit.

De volgende ochtend vertrekken we op tijd naar onze eigenlijke bestemming, Slovenië! We hebben geen camping gereserveerd en hopen dat bij Bled (Šobec camping) nog twee plekjes zijn. Bij de Karawankentunnel zeggen we Oostenrijk gedag en het licht aan het einde van de tunnel is.... Slovenië! Nog geen 15 minuten na het passeren van de grens staan we bij de slagboom van de camping waar ze ons hartelijk verwelkomen. We kunnen hier de komende nachten blijven. We hebben weer genoeg keuze uit camping plekjes en we kiezen er 2 naast de speeltuin. Ideaal, is dan de gedachten want dan kunnen onze kindjes zelf naar de speeltuin terwijl wij bij de camper kunnen blijven zitten. We hebben alleen geen rekening gehouden met andere kinderen en hun ouders (wat kunnen sommige kinderen hard huilen!). Maar het zonnetje en de 20 graden maken heel veel goed.

Wanneer om 20.30 uur de zon onder gaat wordt het koud en donker. Heel donker. Als de kinderen slapen kunnen we met 3 jassen aan nog net even buiten zitten zonder te bevriezen. We bespreken de plannen voor de komende dagen. Het lijkt erop dat het weer goed blijft en we besluiten vrijdag naar Ljubljana met de trein te gaan. Ook staan Bohinj, Bled en de Vintgar kloof op onze wensenlijst.

De Vintgarkloof blijkt alleen niet heel goed bereikbaar en door Coronamaatregelen 1-richtingsverkeer zodat je er omheen moet lopen om het te kunnen zien. Dat betekent 45 minuten lopen van de parkeerplek voordat je de ingang bereikt. Helmond vindt dat te ver lopen. Pijnacker denkt dat wel te kunnen...

We splitsen ons de volgende dag dus op. Bart en Ellis gaan met de camper naar Bohinj en wij vertrekken vol goede moed naar Vintgar. Het is niet ver rijden van de camping, ongeveer 15 minuten. Toch presteren we het om, zo goed gelovig als we zijn, Google ons verkeerd te laten rijden. We komen uit bij een straatje met een tunnel van 2.5 meter hoog. Daar proberen we onze camper met een hoogte van 3,2 meter maar niet doorheen te rijden. En we kunnen uit ervaring zeggen dat straatje-keren met een 7.5 meter lang huis op wielen niet zo eenvoudig is. Maar als Erik deze uitdaging uiteraard tot een goed einde brengt, dient zich een tweede probleem aan. De parkeerplaats. In Slovenië schijnen ze iets tegen campers te hebben. Werkelijk bij alle bezienswaardigheden staat een verkeersbord met een camper en een dikke rode streep erdoor. De parkeerplaats is nagenoeg leeg, maar waar we wel mogen staan is ons een raadsel. Na wat overleg met een lokale hardrocker, blijkt dat we op de busparkeerplekken achterin mogen staan. We zijn dan ook de enigen.

Ok, voor alles is een oplossing toch? Maar hoe komen we nu naar de ingang van de kloof? Nergens staat iets aangegeven en we volgen twee andere, ogenschijnlijk, toeristen de begraafplaats op en weer af, een paardenbloemenveld op en het dorpje in. Daar staan bordjes met pijlen dus nu kunnen we het vast vinden. Na een klein uurtje door het bos, vinden we de ingang van de kloof. Daar is, naast de kassa voor de toegangskaartjes, een souvenirwinkel die ook versnaperingen verkoopt. Ze hebben hier het lokale gebakje (nou haal de 'je' er maar vanaf): Kremšnita, een uit de kluiten gewassen tompouce maar dan met heel veel room en geen glazuur. Die moeten we proeven en het is goed smikkelwaardig.

Genoeg calorieën om nog even een stukje verder te lopen dus. Fie mag in de draagzak en Caye loopt zelf door de kloof. Het is 1.6 km lang maar door de prachtige kloof met 50 tinten groen en snel stromend water in 50 tinten blauw, doen we er ongeveer een uurtje over. Het levert een paar prachtige kiekjes op.

Omdat we zo goed hebben gelopen verdienen we wel een ijsje! We rijden naar Bled en daar treffen we ook het Helmonds kwartet. Omdat we wel genoeg gelopen hebben, doen we geen wandeling rond het meest toeristische meer van Slovenië. We besluiten het auto-treintje te nemen wat ons in 30 minuten om het meer rijdt. Vooral leuk voor de kindjes en lekker even mee hobbelen in plaats van zelf lopen wordt wel gewaardeerd. Caye's horloge telt aan het einde van de avond meer dan 30.000 stappen. Hij is trots en moe. Die avond slapen alle kinderen al snel als heideroosjes. Of edelweissjes, zou ook zomaar kunnen.

En dan vandaag, 5 mei (ja, we weten het, het is een lang verslag dus we houden het nu maar kort). Vandaag is eigenlijk het programma precies omgekeerd. Bart en Ellis gaan, door de positieve ervaring van ons de dag ervoor, ook naar de Vintgar kloof en wij gaan naar Bohinj. Daar bezoeken we de Savica Slap (waterval) en maken we een kleine wandeling langs het Bohinj meer. Caye vindt dat we echt niet elke dag hoeven wandelen maar stiekem loopt hij toch de meer dan 500 traptreden naar de waterval als een gemsbok omhoog. Fie is wat minder daadkrachtig vandaag en zet zichzelf in de klaagstand. Deze vakantie wordt dus karakter bouwen. De vraag is of dat voor de kinderen geldt, of voor hun ouders ;-) Lise loopt in ieder geval de hele ronde bij de Vintgar kloof zelf. Wat een mega prestatie Lise! (vinden wij zeker een vermelding in dit blog waard).

Morgen staat in ieder geval een dagje Ljubljana op de planning en dat zal niet minder lopen betekenen. Als dat maar goed afloopt :-D

Hasta la pasta!

Het Pijnackers kwartet a.k.a De happy campers.