Van de geplande paden

We zijn alweer halverwege onze reis en terwijl we in het drukke, stinkende, oninspirerende Bucaramanga zijn, weer even een update. We leven nog en voelen ons vrijwel overal op ons gemak. Het Spaans gaat al de goede kant op en anders zijn de Colombianen enorm vriendelijk en behulpzaam om met handen en voeten uit te leggen wat ze bedoelen. De Colombianen zijn uberhaupt erg vriendelijk en relaxt. Ze zijn ook dol op vooral onze jongste reiziger van het gezelschap. Fiènne weet inmiddels heel goed dat ze de Colombianen (man én vrouw) kan inpakken met Hola, adios of ciao. De vreugde kan vervolgens aan beide kanten niet groter. Ook de temperatuur is aangenaam, tussen de 25 en 30 graden en voelt door de latin muziek uit huizen en straten als extra tropisch. Bucaramanga is alleen een ander verhaal en we hopen hier dan ook snel weer te vertrekken.
Waar wij ons geen zorgen over maken is het Coronavirus. Het enige wat ons hier daaraan doet herinneren is het merk op de wc-potten (juist, Corona).

Maar waar waren we gebleven? Vanuit Villa de Leyva rijden we naar het teracotta huis, El fosíl en het paleontologisch museum. Bij dit laatste kan onze eigen paleontoloog in de dop weer even aan de slag met het opgraven van zijn eigen dino. We zijn echter op het gebied van dinofosielen enorm verwend in Amerika en Canada en het is hier niet echt spectaculair. Een rondleiding van 20 minuten is dan ook voldoende om alles te weten te komen over de vondsten in Colombia. Omdat Villa de Leyva vroeger ter hoogte van de kust lag, zijn de opgravingen vooral van zeedieren waaronder 1 plesiosaurus en een bijna compleet skelet van een kronosaurus. We hebben in ieder geval weer onze shot dino-weetjes gehad.

Hierna reizen we door naar Barbosa. De naam doet ons denken aan Pirates of the Caribbean, maar veel is er niet bijzonder aan deze plaats. Wel dat ons hotel te koop staat en we hebben het vermoeden dat ze ons eigenlijk niet hadden verwacht. Desondanks werden we met open armen ontvangen en gaat de vriendelijke gastheer nog even om 21 uur de deur uit om het ontbijt voor de volgende dag in te slaan.

En dan rijden we de dag erna naar Barichara, een van onze hoogtepunten van de reis. We spelen onderweg zelfbedachte autobingo, zien mannen met cowboyhoeden te paard, koeien en schapen op de weg en geweldige uitzichten op de bergen en canyons.
Blij dat de reis zo voorspoedig gaat en genietend van de eerste indruk van het stadje Barichara, stuiten we na 2 uur rijden, net voor het bereiken van onze bestemming op een wegafzettinng. Het is duidelijk niet de bedoeling dat we rechtdoor gaan, maar hoe we dan wel bij ons hotel komen is onduidelijk. We besluiten de omweg te nemen die op de kaart met een bocht ook bij ons hotel komt, maar wanneer deze straat ook doodloopt, breekt er in de auto een lichte frustratie en paniek uit. Er is nog maar 1 weg en dat is helemaal terug en dan omrijden via een andere weg. Dat zou zeker 2 uur duren. No way José! We keren om en proberen nog 1 optie, een andere doodlopende weg, volgens Google dan. Het vertrouwen in Google maps Colombia is inmiddels wat geschaad en wat blijkt, er bestaat een geheime weg die ons toch nog bij ons hotel brengt.
Het La Loma hotel lijkt wel een filmset met de witte huisjes, houten gekleurde deurtjes en authentieke daken. We voelen ons er meteen thuis. En er kan ook heerlijk gezwommen worden want het is ongeveer 29 graden.

Volgens internet en onze reisgids is Barichara het mooiste stadje van Colombia. Wij kunnen dat natuurlijk niet zo zeggen maar we vinden het koloniale stadje met de witte huizen met bruin-rode daken en de gekleurde houten deuren wel heel mooi. Het is een plaatsje waar een zeer relaxte sfeer hangt.
Al wandelend over het centrale plein bedenken we bij het zien van de vele tuktuks dat deze plek ons bekend voor komt. Het blijkt dat Wie is de mol 2019 hier 2 opdrachten heeft opgenomen. Super leuk om hier nu zo rond te lopen.

We wisselen de dag af met slenteren door het dorpje, ijs eten, zwemmen, eten, langs de kerk, eten en over de begraafplaats. Het is echt een prachtig stadje.
In het hotel ontmoeten we een Nederlands stel, de eerste Nederlanders en een van de weinige Europese toeristen die we tot nu toe in Colombia zijn tegen gekomen. Na wat praten vertellen ze ons dat de weg van Barichara naar Bucaramanga via de Chichamocha Canyon is afgesloten wegens het wegspoelen van de weg. Dat is nou net onze route. Er is wel 1 andere weg naar Bucaramanga, via Zapatoca, maar die is volgens Google Maps over 125 kilometer ongeveer 5,5 uur rijden. Geen best vooruitzicht. We besluiten ons hotel toch om te boeken naar Zapatoca en de gok te wagen. We hebben geen alternatief. Deze route is 'slechts' 60 kilometer en we zullen er 3 uur over doen volgens Google.

Maandag vertrekken we om 10 uur uit Barichara en verwonderen ons over hoe goed de weg is. We hebben dan nog geen idee wat ons te wachten staat. Even verderop wijst Google een weg naar links. Erik rijdt spontaan rechtdoor omdat de weg naar links toch niet de goede weg kan zijn.... Helaas blijkt dit wel het geval en is de weg zeer slecht (onverhard, kuilen, grote stenen, zeg maar off-road) en loopt de buitentemperatuur op tot 36 graden terwijl de gieren rondjes boven onze auto cirkelen. Super leuk met een 4x4 zonder kinderen, maar niet met onze net nieuwe Nissan. Hoe Google aan een reistijd van 3 uur komt, is ons een raadsel, want na 5 uur (!) komen we compleet door elkaar geschud stuiterend aan in Zapatoca, waar de temperatuur is gedaald tot een aangename 25 graden. Hoewel we gaar zijn en het hotelbed meteen Caye omarmt, vinden we het een tof avontuur geweest. Maar we zijn pas op de helft, want de volgende dag moeten we verder hobbelen naar Bucaramanga.

Zapatoca blijkt Duitse invloed te hebben. Er lopen redelijk wat mensen rond met Europese trekken zoals blond haar, lichte huid en blauwe ogen. Het blijkt dat een Duitser hier 200 jaar geleden nogal wat nazaten heeft voortgebracht (meer dan 200 volgens de zoon van onze hotel-eigenaresse) en dat is inderdaad nog steeds te zien aan de Zapatocanen.

De volgende dag brengt een veel betere weg (in Nederland noemen we het nog steeds slecht maar met de wetenschap van de dag ervoor, is deze weg echt prima) ons in 2 uur over 66 km naar Bucaramanga. We rijden op de slingerweg door de prachtige, droge Canyon en doen vervolgens weer een uur over het vinden van ons hotel (wat is dat toch met die hotels, of met ons?).
Morgen vliegen we gelukkig verder naar hopelijk een wat meer inspirerend en minder luidruchtig Palomino waar we een hutje aan het strand hebben. Als de weg maar niet is afgesloten én we het hotel kunnen vinden.

Wordt vervolgd!
Ciao!

Caye, Davina, Erik en Fiènne