Snelcursus Zuid-Amerika voor beginners

Hola todos,

We zijn inmiddels afgereisd naar een land waar 20 jaar geleden geen haar op ons hoofd naartoe had gewild. Een land waarvan veel mensen om ons heen zich nog steeds afvragen waarom we de keuze hebben gemaakt om nou juist hier heen te gaan. Een land van rebellen, drugs, ontvoeringen en gewelddadige demonstraties. En dát met kinderen! Dan zeggen wij, waarom niet?
We zijn in Colombia!

In 3 weken hopen we in een lekker rustig tempo met onze eigen huurauto mooie plekjes van dit inmiddels veel veiligere en stabielere land te kunnen zien. Voor Erik is dit de tweede keer Zuid-Amerika, voor Davina en kids de eerste keer. En het lijkt erop dat dit ons grootste reisavontuur tot nu toe wordt. We hebben dan ook lekker veel vooraf vastgelegd. Tenminste, dat denken we, want we hebben geregeld al Google translate moeten gebruiken om erachter te komen wat we eigenlijk gereserveerd hadden. Door meerdere 'tips' van bekenden is Davina ook maar de zelfstudie Spaans gestart in de hoop dat dit vruchten af zal werpen. En anders spreken ze toch wel een beetje Engels?

Ons avontuur begint zoals vrijwel altijd op Schiphol. Wanneer we denken ruim op tijd aan te komen blijkt er bij KLM een personeelstekort en staan we een uur in de rij voor de bagage-incheckbalie. Davina, die toch al niet het meeste geduld ter wereld bezit, krijgt er stress van dat we over een uur al vliegen en besluit de grondstewardess van een dwingende smeekbede te voorzien. Het lukt en we mogen langs iedereen (boze blikken) naar de balie. Daar blijkt de stress terecht want we hebben nog 2 minuten om onze bagage in te checken, anders gaan de tassen niet meer mee. De stewardess doet er nog even een schepje stress bovenop door aan te geven dat ze denkt dat we het niet zullen halen. Erik smijt de tassen op de band en wonder boven wonder is alles nog net binnen de tijd.
Snel door naar de douane en de vertrekhal. Bij de gate aangekomen kunnen we direct boarden en zitten we met koffers en al in het vliegtuig (met kletsnatte oksels van het rennen en de sensatie).
In het vliegtuig is het echter lang niet vol en krijgen we van de vriendelijke stewardess 2 rijen van 3 stoelen tot onze beschikking gesteld. Caye en Fiènne blijken de enige kinderen te zijn en daar heeft vooral Fiènne geen bezwaar tegen. Ze vindt al die mensen aan het gangpad maar wat interessant en gooit al haar charmes in de strijd om aandacht te krijgen.
Caye is inmiddels een geroutineerde reiziger en weet zich erg goed (zelf) te vermaken met speelgoed, spelletjes, filmpjes en de iPad.

Na een vlucht van 11 uur (door neuswind wat vertraging) landen we in Bogotá, de hoofdstad van Colombia. Al direct op de luchthaven maakt Erik kennis met de 'handelsgeest' van de Colombianen. Alle rijen met bagagekarren worden door iemand bewaakt. Een karretje meenemen kost 1000 Colombiaanse of 1 US dollar. Na de opmerking dat Erik nog geen lokaal geld heeft, mag een baggagekar zonder betaling mee genomen worden.

Bogotá is een reusachtig grote stad met 7.4 miljoen inwoners. De taxi brengt ons naar het historisch centrum, la Candelaria, waar ons hotel zich bevindt. Meteen is duidelijk dat Davina wat eerder met de zelfstudie had moeten beginnen, want de taxichauffeur spreekt alleen Spaans op het niveau 'gevorderd'.

Bogotá, maar vooral La Candelaria, staat bekend om de street art, muurkunst in graffiti. Het is door de hele stad te vinden en vanuit de taxi naar het hotel komen we al veel mooie schilderingen tegen. Caye en Fiènne weten van niets, die crashen tijdens het ritje.

En dan, om 2 uur in de nacht, lang leve de jetlag. Het licht gaat bij Caye en Fiènne aan en dan moet er gespeeld worden. Daar zitten we dan, om 2.30 uur aan carcassonne en lichaamskwartet in een verwoede poging de kinderen stil te houden en geen andere hotelgasten wakker te maken met bonkende voeten op de houten vloer. Het ontbijt wordt om 7 uur geserveerd dus we hebben nog wel even wat tijd te overbruggen.
De 11 uur in het vliegtuig lijkt sneller voorbij te zijn gegaan dan 5 uur kinderen temmen.

Voorafgaand aan de reis had Davina een poging gedaan de mooiste street art van la Candelaria via Google street view uit te zoeken. Er zijn graffiti tours van 3 uur die je langs al deze plekjes brengen, maar dat doen we wel weer een keer als Caye en Fiènne er niet bij zijn. Nu dus een zelf guided tour en die blijkt zo efficiënt dat we in 2 uur alle highlights hebben gezien en we om 10 uur in de ochtend weer terug zijn in ons hotel. Wat doen we nu? Naar de Monseratte een hoog gelegen klooster op de berg van Bogotá. Caye wil eigenlijk niet meer lopen maar bij de belofte dat hij met het kabelbaantje naar boven mag, perst hij toch nog even wat energie uit de benen. Eenmaal boven blijkt dit voor niets, de kabelbaan is vandaag niet in bedrijf vanwege regen op de top. Morgen is het weer open, maar dan moeten we al vroeg op pad om de huurauto op te halen. Caye wordt uit protest de rest van de dag vervolgens gedragen....

Op elke straathoek in la Candalaria staat wel politie of een militair. Desondanks (of misschien wel dankzij) voelen we ons geen moment onveilig. We maken ons eerder zorgen om de enorme hoosbuien en onweer kletterend en knallend uit de zwarte donderwolken. De straat wordt spontaan een waterval en zelfs de bar waar we even snel inschieten, blijkt niet waterbestendig. Het water gutst met flinke stralen door het golfplaten dak in de plastic bakken en op de grond. Gelukkig is regen in de tropen hevig maar kort.

Op dag 3 is de jetlag al minder overheersend. Om 5 uur is de rek er bij Caye en Fiènne uit en gelukkig is er slechts 2 uur te overbruggen met spelletjes. Na het ontbijt gooien we onze tassen en onszelf in de taxi en rijden we in de stortregen richting onze huurauto. Met nadruk op richting, want de taxichauffeur heeft geen idee waar we moeten zijn. Davina gaat het vragen in een mall, de taxichauffeur gaat het vragen bij een parkeerwachter en een security guard en dan, na 2 uur rijden, komen we erachter dat het bedrijf zich in de parkeergarage van het outlet center bevindt. We bedanken de vriendelijke, enkel Spaans sprekende taxichauffeur en met 20 tassen en 2 kinderen sjouwen we ons een weg door de outlet (we hebben nog nooit spullen een outlet mee ín genomen). We vinden daar 2 dames, uiteraard enkel Spaans sprekend, die ons in een slakketempo de auto-ophaal-dienst verlenen. We krijgen na ruim een uur de vrijwel nieuwe Nissan new versa, zonder kinderzitjes mee. Dat is zelfs voor Erik, die normaal de meest geduldige en ruimdenkende is van ons gezelschap, te veel van het goede. We hoeven niet te beschrijven hoe de gemoedstoestand van Davina was.

Dus opzoek naar een kinderzitje. In de Wallmart van Colombia, Éxito, vinden we een kinderstoel voor Fiènne. Voor Caye hadden we een zitverhoger van thuis meegenomen (toch ergens goed voorbereid).
Eindelijk tijd om ons echt te mengen in het verkeer van Bogotá. Goed om te weten is dat hier alle verkeersregels gelden zoals wij die in Nederland kennen. Addertje onder het gras; niemand houdt zich eraan. Inmiddels is Erik wel wat gewend en daarbij rijden we met 20km per uur in colonne Bogotá uit dus vallen de doodsangsten reuze mee.

Omdat het inmiddels al bijna half 3 is en we een flink stuk voor de boeg hebben, besluiten we direct door te rijden naar Villa de Leyva en niet te stoppen bij de zoutkathedraal van Zipaquirá. We rijden van de grote drukke stad direct in het rustige van de dorpjes en de bergen. De eerste kennismaking van Colombia buiten de hoogbouw en de stinkende bussen. We denken dat deze route van 3 uur de langste reisafstand is voor de hele vakantie. Maar als we vervolgens in Villa de Leyva ons hotel niet kunnen vinden, twijfelen we er aan of we wel goede inschattingen hebben gemaakt en Colombia net even iets minder doorgrondelijk is dan we dachten.

Gelukkig kunnen we even bijkomen in het oude koloniale stadje, Villa de Leyva dus. In het weekend schijnt het er erg druk te zijn, maar nu, door de week op woensdag en donderdag, is het er juist heel rustig. Na wat slenteren door het oude stadje, hebben we een goede indruk en vertrekken we weer naar ons hotel. Daar doen Caye en Erik een goede poging om een duik te nemen in het zwembad, maar een na 5 minuten klappertandende Caye doet vermoedden dat het water nog iets te koud is.

Morgen vertrekken we weer richting het noorden en bezoeken we op de weg Él fosil, een vrijwel volledig skelet van een waterdino, inclusief interactief en kindvriendelijk dinomuseum. Hopelijk kunnen we het deze keer wél in 1x vinden.

Jetlag, lost in translation, nauwelijks internet en geen idee waar we moeten zijn. Heerlijk, we zijn weer op reis.

Hasta pronto!

Caye, Erik, Fiènne en Davina,