Caribbean vibes

Bon dia!

We zijn inmiddels op onze laatste bestemming van deze reis aangekomen, de koloniale stad Cartagena. We hebben de oversteek gemaakt van het landelijke en bergachtige midden van Colombia naar de Caribische kust. Hier wanen we ons weer een beetje backpacker, want hoewel we goed georganiseerd met twee kinderen en een auto reizen, zitten we hier tussen jeugdige welgebruinde avonturiers vol plakplaatjes en piercings. Zo ervaren we nog even hoe het was, maar voelen ons ook wel een vreemde eend in de bijt. We hopen niet dat we de nieuwe wereldreizigers het gevoel van avontuur hebben afgenomen nu ze weten dat een stoffig gezin met twee gillende kinderen ook deze plekken kan bezoeken.

Anyway, we beginnen onze Caribische backpack toer in Santa Marta, het Noorden van Colombia, na een vlucht van 1 uur. We halen onze Suzuki Grand Vitara op (Erik vindt het een Sjonnie-en-Anita-bak) en rijden naar Palomino. De omgeving is minder bergachtig maar nog even droog en dor als rond Bucaramanga. Het ziet er ook allemaal net wat armoediger uit en ook de dorpjes langs de grote weg lijken niet veel voor te stellen. We bedenken dat het leven van de Colombianen waarschijnlijk zich vooral buiten afspeelt waardoor het huis niet veel luxe hoeft te hebben om er toch goed te kunnen leven.
Palomino is niet veel anders dan een paar huizen met schreeuwerige reclameborden in het stoffige zand. Het is er druk en we zien al meer toeristen (Europeanen?) dan in de afgelopen 10 dagen bij elkaar. We rijden naar ons hotel aan het strand en vinden daar een zeer relaxt plekje met latin muziek onder de palmbomen. De echte Caribbean vibe (vinden wij).
Omdat de zee te wild is, het strand te smal en de zon erg sterk, besluiten we uitgebreid het zwembad te proberen. Davina gaat in de snikhitte nog even sportief paardrijden (ze geniet nu nog na van de spierpijn), af en toe drinken we een verrukkelijke limonada de coco (die we zeker zelf gaan proberen te maken als we in Nederland zijn) en verder doen we 3 dagen lang N.I.E.T.S.
Af en toe bezoekt een native Colombian stam ons hotel. Erik denkt eerst dat het zwervers zijn maar het zijn de Sierra-indianen van de lokale stam uit het dorp en je kan ze daar bezoeken. De indianen leven nog op traditionele wijze (maar wel met mobiele telefoon) en gebruiken de lobby bij het strand om even te slapen en koffie te drinken. Eigenlijk weten we veel te weinig over de oorspronkelijke bewoners en hun gebruiken, maar we hebben zin in niks doen, dus we gaan maar weer een rondje zwemmen.

Terwijl wij in onze Caribische chill modus zitten, lezen we de corona nieuwsberichten van Europa. Een groter contrast lijkt niet denkbaar. Maar lang zullen we er niet over piekeren. We gaan door naar de jungle!
Geklemd tussen de Sierra Nevada en het Tayrona NP ligt ons Eco hostel. Ook deze plek staat aangegeven als backpackers walhalla en waarschijnlijk willen ze niet dat kleine kinderen hun vibe verstoren want we krijgen het meest hooggelegen/afgelegen hutje op de berg. We beklimmen de natuurlijke trappen met de 20+ tassen en 2 kinderen om bovenaan bezweet in de hangmat te ploffen. De hangmatten zijn overigens een groot succes bij onze kinderen en het is Fiènne's nieuwe favoriete woord en tijdsbesteding.

Tayrona National park is bekend van de grote diversiteit flora en fauna op een relatief klein oppervlak. Zo zou hier naast de aligator, apen, slangen, leguanen en vele soorten vogels ook de jaguar thuis horen. De jungle loopt helemaal tot aan de kust waar het direct uitkomt op witte stranden. Het is een van de highlights van Colombia en door meerdere mensen aanbevolen om echt te bezoeken. In ons Eco hostel zitten we met ons hutje al tussen de bomen maar het geluid van het verkeer van de grote weg verstoord nog het echte jungle-gevoel. Desondanks zien we veel soorten vogels (waaronder de kolibrie), gekko's, een leguaan en vleermuizen op zoek naar mugjes.
Een eco hostel zorgt ervoor dat toerisme de natuur respecteert door bijvoorbeeld te letten op (de manier van) waterverbruik, afval, stroomvoorziening etc. In ons geval betekent het dat we enkel koud water hebben, opgewarmd door de zon, ons huisje voorzien is van gaas rondom waar de wind als airco door blaast en dat we onze billen afvegen met gerecycled wc papier. Dat laatste blijven we toch iets vreemds vinden. Alsof iemand het al voor ons gebruikt heeft. Het is in ieder geval de kleur recycle-bruin.

We hebben 1 hele dag om Tayrona NP te verkennen en dat kan voor een groot deel te voet. Je kan er lange hikes maken en zelfs op sommige plekken een tent opslaan voor de nacht. Wij beperken ons tot een korte wandeling naar één van de strandjes zodat we daar kunnen zwemmen en wat kunnen eten bij het restaurant. We rijden met eigen auto naar de ingang van het park en daar blijken we niet de enigen met plannen voor vandaag. We zien een lange rij wachtenden mensen voor de entree en Davina besluit aan te sluiten. Ze wordt meteen in de chaos van mensen heen en weer gestuurd van de ene naar de andere rij om in een rij te belanden die we kennen van Symbolica op een drukke dag in de Efteling. Erik blijft met Caye en Fiènne in de auto om Uno te spelen en na 45 minuten komt een niet-zo-zen Davina met 2x4 armbandjes terug de auto in. Ok, gas erop, we gaan het park in.
Na 7km houdt de weg op. We parkeren onze auto en gaan te voet verder. We horen overal prachtige vogelgeluiden en zien de salamanders en leguanen voor en naast ons over het pad en de berm rennen. Inmiddels is het bijna 11 uur en nadert de temperatuur de 30 graden met een luchtvochtigheid van 90+. Caye weigert nog een stap te zetten, Fiènne valt als een blok in de draagzak in slaap en het restaurant dat bij het strand zou zijn, blijkt verre van open. Geen eten, twee oververhitte kinderen, strand zonder schaduw en overal toeristen met dezelfde plannen.... Ok, laten we concluderen dat we Tayrona hebben gezien (check) en gewoon maar naar ons zwembad met glijbaan bij het hotel gaan. Erik neemt met Caye nog snel een duik in de zee, Davina klikt nog wat kiekjes van het mooie stukje strand en we stappen met een cocos-ijsje de auto weer in om vanuit ons zwembad te genieten van de vogel/vrachtwagen-geluiden. Daar hoort Fiènne overal apen in de bomen en omdat zij inmiddels onze dierengeluiden-expert is, rekenen we het goed.

We verlaten Tayrona voor onze laatste highlight van de reis, Cartagena. Om de langere reis van Tayrona naar Cartagena te onderbreken, hebben we een hotel in Santa Veronica geboekt. Er is hier niets (in ieder geval niets volgens toeristische bronnen) en zelfs de medewerker van het Eco hostel heeft nog nooit van deze plaats gehoord. Maar er is een zwembad en dat is het belangrijkste.
Maar bij aankomst in het hotel blijkt dat Santa Veronica een waar kite surf paradijs is en ons hotel een oase voor super fitte en zongebruinde kitesurfers. We moeten erg lachen dat we ons backpackersleven verruild hebben voor de kite surf scene. Ook hier past een gezin niet helemaal maar het is wel gezellig en super leuk om een kijkje te krijgen in deze wereld (en weer even Engels te praten). Het hotel wordt gerund door een Duitser en we krijgen het beste ontbijt met beste koffie tot nu toe.
We hebben ons de afgelopen 2,5 weken verbaasd dat we in het land waar zoveel koffie wordt verbouwd, zulke slechte, slappe kopjes koffie worden geserveerd. Maar niet in dit hostel! Want de eigenaar blijkt een voormalig Michelin-ster kok. (Duimpje omhoog!)

In het hostel krijgen we de tip om naar het roze meer te rijden dat op de route naar Cartagena ligt. We krijgen het advies mee om nog wel even te onderhandelen over de entreeprijs want eigenlijk is het illegaal en mogen ze niets vragen..... Totaal afgelegen vinden we inderdaad de toegangspoort naar het meer dat door een hoge concentratie aan zout-bacteriën roze kleurt. We onderhandelen met een strak gezicht de adviesprijs en nemen een kijkje bij het meer terwijl het jezusbeeld over ons waakt en de wind hem bijna van zijn sokkel blaast (en ons uit onze slippers). Ok, mooi hoor (check) en door naar Cartagena.

We hebben nog 2 dagen te gaan en gaan de stad wat uitgebreider verkennen. De eerste indruk is dat het een stad is met een heel mooi Unesco centrum en dat het er mega druk is. Wat een toeristen en wat is het duur! Davina heeft weer en selfguided tour gevonden die ons hopelijk alle mooie plekjes laat zien. We hebben een hostel in van het oude centrum en lopen zo de smalle straatjes met ballonnetjes en uitzicht op de kerk in. Het hostel bestaat voornamelijk uit dorm-rooms en wij hebben een 6 persoons dorm voor onszelf. Wat betekent 3 stapelbedden. We blijven dus nog even in de backpackers sfeer. Haha

En dan vliegen we vrijdag terug naar het koude Nederland, in de greep van het Coronavisus. We kijken er nu al naar uit. Of zullen we toch nog 3 weken vakantie eraan plakken.... De verleiding is groot.
We vonden Colombia een mooi en divers land met hele vriendelijke inwoners. Vooral buiten de grote steden en de erg toeristische plekken vind je de relaxte sfeer. Het is ons goed bevallen om met onze eigen huurauto te reizen en de afstanden waren met hier en daar een tussenstop goed te doen. Het enige dat we graag iets anders hadden gewild is ons niveau van Spaans. Met een beetje meer kennis van de taal hadden we meer gesprekken kunnen voeren met de Colombianen en hadden we misschien meer te weten gekomen over het leven, de historie en de mooiste plekken in de buurt. Wanneer we nog een keer naar Zuid Amerika gaan, gaan we op tijd starten met een gedegen taalcursus.

We vonden het enorm leuk dat jullie (weer) digitaal met ons hebben meegereisd. Super bedankt voor jullie interesse in onze avonturen en voor jullie reacties! En hopelijk tot snel bij een volgend avontuur!

Caribische groet,
Caye, Fiènne, Davina en Erik