Mingalabar Myanmar!!!

Mingalabar Myanmar!!!

Na een lange reisdag (3 vluchten, 2 keer overstappen, 20 uur totaal en daarbij zo'n 7 uur wachten) zijn we eergisteren aangekomen in Myanmar. De vluchten verliepen soepel, gelukkig geen vertragingen. Op het vliegveld van Bangkok, waar we 5,5 uur moesten wachten, ging het backpackers-gevoel weer borrelen. Al die zomers gekleden mensen met een rugzak en slippers. Het gaf ons het gevoel van reizen. Heerlijk!

Op de luchthavan van Yangon verliep het ook zoals gepland. De douane was zo gepiept en een taxi was snel gevonden (de taxi vond ons eigenlijk eerder, zo gaat dat in Azie). Het was al donker en dat betekent DONKER. Yangon is na een uurtje of 9 's avonds bijna uitgestorven en niet meer echt verlicht en dat is, met een stoep vol gaten, niet altijd het meest makkelijk. Maar overdag is het prima te doen. Eigenlijk is alles prima te doen. Het eten (vandaag echt Birmees op), de mensen (over het algemeen wel vriendelijk), Engels praten (beter dan verwacht), geld wisselen (was gelukkig geen enkel probleem), oversteken (nouja... met wat oefenen). Behalve een ding, de warmte.... pfff. Dat is toch wel even iets anders. Onze lichamen lijken permanent lek te zijn met als toppunt ons gezicht. Goed bijtanken dus. Hopelijk went het snel.

Gister en vandaag hebben we Yangon verkend. Je struikelt hier over de pagodes en over de monniken. Waar je de monniken in Thailand moet zoeken, is het hier na een dag al niet meer bijzonder. Wel is het knap dat veel van hen gewoon met blote voeten over de straten lopen. Wij durven niet eens op slippers. Je kan ook gewoon met ze praten en jonge monnikjes kijken je af en toe verbaasd aan. Als je dan lacht en zwaait, groeit er een enorme glimlach op hun gezicht en zwaaien ze terug.

De Shwedagon Pagode is de grootste en de meest imposante pagode van de stad. 's Avonds is dit de lichtvervuiler van de stad (wij vinden het mooi). Elke Myanmarese/Myanmaraanse/Myanmarische (?) buddist zou daar minimaal 1x in zijn leven geweest moeten zijn. Het Birmese (makkelijker) buddisme kent 8 "heilige" dieren, voor elke dag van de week een. Behalve voor woensdag, die heeft er twee. De dieren staan voor je geboortedag (Erik heeft de Garuda, Davina de Tijger) en je moet je geboortedag-dier een offer brengen en met water besprenkelen. Bij de geboortedag van Aung San Suu Kyi is het druk en er staat een bewakingscamera op. Ze komt nog af en toe haar dier offeren, maar we hebben haar niet gezien.
Een stuk verderop ligt een meer met een replica van de boot van een van de vroegere koningen. Wat een ding! Of je vindt het mooi, of je vindt het wanstaltig (er is geen tussenweg).
Boeddha's hebben ze hier in alle maten, kleuren en vormen. Alles wordt aanbeden. Vandaag zijn we bij de grote liggende boeddha (50 meter lang, 18 meter hoog) en de grote zittende boeddha geweest. Boeddha had een flauwe glimlach om z'n mond. Dat moet door die twee kletsnatte witte mensen zijn gekomen.

Het is niet moeilijk om een plek te vinden waar geen toeristen zijn. We zijn eigenlijk het grootste gedeelte van de tijd met alleen lokalen. Ook het eten doen we tussen de Birmezen (we sponseren daarmee zo min mogelijk de overheid). Bij de hoofdattracties uit de Lonely Planet besef je echter wel dat je niet de enige toerist bent. Ookal blijft het uniek (Birma kent 300.000 toeristen per jaar. Thailand 14 miljoen).

Morgen gaan we naar de Golden Rock. Wederom een bedevaartsoord voor buddisten. We hopen dat we worden opgehaald, want de contacten waren niet super goed via internet. We houden jullie natuurlijk weer op de hoogte.

Reislustige groetjes en tot het volgende blog

Erik & Davina (vanuit een internet-cafe met 1kb per minuut snelheid, zoals beloofd).