The Road to Mandalay

Ok, de titel is wellicht wat afgezaagd, en daarom vertellen we er ook nog niet veel over. We gaan namelijk vanavond van Kalaw met de nachtbus naar Mandalay en kunnen dus nog niet echt zeggen hoe die weg naar Mandalay eruit ziet.

Het vorige blog schreven we in Nyaungswhe en ondertussen hebben we af heel wat meegemaakt, dus tijd voor een up-date.
Op het Inle (In = meer, le = vier) hebben we de meest aanbevolen trip met de boot gedaan. Een tocht over het meer met de drijvende tuinen, eenbeen-vissers (ze vissen terwijl ze op 1 been staan) en het springende-kat-klooster staat overal aangeschreven als een must-do. Als extra bezienswaardigheid rond deze periode van het jaar konden we ook de processie van de belangrijkste pagode aanschouwen. Dat wilde we zien, dus vertrokken we maar weer eens om 5 uur in de ochtend vanuit ons hotel samen met een Duits stel en een Canadese.
Gelukkig waren we niet alleen, we werden vergezeld door meer dan 25 andere boten vol toeristen. Ergens was het wel een geruststelling dat al deze toeristen zich ook in de gammele bootjes (voor 5 toeristen of 20 Birmezen) waagden. Blijkbaar waren de bootjes betrouwbaar genoeg.
Om de zitting van het houten stoeltje zat een "reddingsvest" die gedoneerd moet zijn door de Titanic, we waren niet zo zeker of dat vodje ons leven echt zou redden. Maar het bleek allemaal mee te vallen en de boot was prima stabiel.

Tijdens onze tocht hebben we voor het eerst onze trui aangehad. Niet omdat we geen andere schone kleding meer hadden, maar omdat het zowaar "koud" was. Nyaugshwe en omgeving is hoger geleden dan Yangon en is daarom een stuk aangenamer in temperatuur.

Onze eerste stop was bij de processie in het kader van het Phaung Daw Oo Paya festival. Met de processie worden de 3 belangrijkste boeddha beelden uit het klooster elke dag een ander deel van het meer overgevaren. Bijzonder, maar niet uniek (we lagen er met ongeveer alle toeristen uit de wijde omtrek te wachten op de parade van boten met eenbeen-roeiers en een gouden eend als hoofdboot).
Het vervolg van de tocht was ook niet geheel toerist-vrij, al was het maar dankzij de vele stops langs de lotuszijdeweverij, de goud- en zilversmid, de houtbewerker, de sigarenroller.... we kunnen nog wel even doorgaan. Bij het springende-kat-klooster hadden we onze hoop gevestigd op, je raad het al, de aanwezigheid van springende katten. De katten waren er wel, maar dat waren de katten van het soort dat iedereen kent, lui en ongeinteresseerd in welke activiteit dan ook... Kortom, er werd niet veel gesprongen. Blijkbaar hebben de monniken het opgegeven om ze nog in beweging te krijgen.

Als extraatje bij onze tour hadden we ook een tripje naar Indein aangevraagd. Indein werd op een aantal blogs aanbevolen omdat daar de ruines van oude pagodes te vinden zijn. Aangekomen bij Indein werden we eerst langs een werkelijk oneindige rij aan souveniershops geleid. Het leek er op dat er meer souvenierwinkeltjes stonden dan dat er toeristen rondliepen, ook al waren er van die laatste groep ook aardig wat aanwezig (gelukkig gaan niet alle toeristen naar dit plaatsje omdat het niet in de standaard tour zit en niet iedereen er vanaf weet). Aan het einde van de winkelstraat stond een aantal zeer mooie pagode-ruines. De moeite van de tocht zeker waard!

Op de terugweg waren we eigenlijk teleurgesteld dat we nog geen echte eenbeen-vissers hadden gezien. We hadden het er net over dat we nog een avondtochtje wilden gaan boeken om zowel de zonsondergang als de vissers te fotograferen, toen er opeens een groepje vissersboten bij elkaar lag! Wij gingen er direct op af. Dat bleek niet nodig, wat de visser kwam ook op ons af en ging snel aan de slag met een groot net, zijn ene been vissend en een grote smile op zijn gezicht. Zijn vrouw keek trots toe. Het bleek onze eigen ingehuurde visseracteur, inclusief 'net gevangen' vis. Want na een korte show vroeg zijn vrouw al snel om een kleine financiele bijdrage. Zij blij met een kleinigheid, wij blij met de foto.

De tweede dag bij het Inle hebben we besteed aan een dagtrip naar Kakku. Ook hier staat een pagode complex met veel punt-stoepas. Om hier te kunnen komen, is een Pa-Oo gids verplicht. De Pa-Oo is een stam met gekleurde kleding. De mannen van deze stam dragen hier geen rok, maar een broek, met daarbij een passend geweven schoudertas in lieflijk paars, rood of blauw. Ook onze gids was in originele klederdracht met bijpassende schoudertas en een zorgvuldig gewikkelde blauw-groene badhandoek om zijn hoofd (is ook mode). Hij kon goed Engels en heeft op de heenweg de benodigde uitleg over de streek en de algemene issues gegeven. Op de terugweg was hij door zijn informatie heen en viel hij knikkebollend in slaap. Om hem scherp te houden besloten we hem zo af en toe een "intelligente" vraag te stellen. Op de vraag of hij nog een keer in zijn leven monnik wilde zijn, gaf hij enthousiast antwoord dat hij een beroemde zanger wilde worden, maar dat hij niet goed kon zingen. Met zijn band, waar hij gitaar in bleek te spelen, zou hij binnenkort zijn eerste publieke optreden hebben. Hij nam ons op de terugweg nog mee naar een Pa-Oo gezin waar we thee hebben gedronken en van top tot teen bekeken werden.

De bedoeling was om na Inle met de trein door te gaan naar Kalaw, de plek van waaruit veel trekkings worden gedaan, om een twee-daagse trekking te doen. De avond ervoor waren we allebei doodmoe en de volgende ochtend hadden we niet veel eetlust. Nog geen uur later kwam bij ons allebei het ontbijt (en dat van de dag ervoor) weer naar buiten. Daarom hebben we besloten niet met de trein, maar met de taxi te gaan. Inmiddels zijn we ervaringsdeskundige op het gebied van overprijst transport en is het duidelijk dat Myanmar goed weet hoe ze toeristen moeten uitmelken. In Kalaw aangekomen voelden we ons beter, maar niet perfect en hebben we gekozen voor een een-daags trekking in de omgeving.

Ook in de omgeving van Kalaw wonen een aantal verschillende bergvolken en de uitzichten over hun rijstterrassen, theeplantages, citrusgaarden en sesambloemvelden zijn prachtig. De mensen spreken hier niet goed Engels en hebben veelal hun eigen taal, maar zwaaien blijft een universeel gebaar. We vonden het zo mooi en het ging zo goed (fysiek gezien) dat we er nog een een-daagse trekking voor de volgende dag hebben geboekt.

Kalaw is een levendiger, maar kleiner dorpje dan Nyaungshwe. Omdat niet veel toeristen langs deze plek komen, is het ook een stuk minder toeristisch (duh). Er wordt hier minder getoeterd en er is minder verkeersdrukte op straat, waardoor je zou denken dat er minder herrie in het algemeen is. Mis. Ze hebben hier namelijk een mantra-lezer. En niet zomaar een. Deze schalt hier 24/7 luidkeels door de straten en herhaalt steeds dezelfde zinnen/woorden (zo vermoeden wij). Vergelijk het met een minarette die naast je huis het ochtendgebed start. Het is wel even wennen 's nachts.

Nog een paar uurtjes hebben we in Kalaw, tot onze road to Mandalay gaat beginnen. Wel grappig feitje is dat Rudyard Kipling, die het beroemde Britse vers heeft geschreven, hier nooit is geweest en wij straks wel (:-p) en dat met de weg eigenlijk de weg per boot over de rivier van Yangon naar Mandalay wordt bedoeld. We hopen dat we in Mandalay straks een klein stukje van deze route in omgekeerde volgorde naar Bagan kunnen doen. Maar eerst maar eens 9 uur hobbelen in de nachtbus overleven.

Wordt vervolgd!

Fitte en enthousiaste groetjes,

Erik en Davina