Laatste etappe in het land van goud

In ons vorige verslag gaven we aan dat we die avond de bus naar Mandalay zouden nemen.
De nachtbus was niet geheel zoals ons was beloofd.
1: De bus zou om 21:00 uur vertrekken en daarom waren we er om 20:45 uur, maar de bus kwam om 21:35 uur aan.
2: De kwaliteit van de snelweg zou prima zijn, wat betekent dat wij niet over de snelweg hebben gereden of "prima" een lokaal merk gaten-kaas is.
3: De bus zou er ongeveer 9 uur over doen, waardoor we aan zouden komen om 6:00 uur, maar om 3:15 uur gingen bruut de lichten aan en moesten we in het midden van de nacht de bus in Mandalay uit.

Wat wel klopte was het comfort (niet heel veel) en de temperatuur (diepvries). En als het voor westerlingen als wij al koud is, dan is het voor de Burmezen echt heel erg koud. Mensen met mutsen op en handschoenen aan stonden al op het station klaar. Ze hadden nog net geen ski-pak aan.
En daar stonden we midden in de nacht in Mandalay. Gelukkig gaat het leven in Burma 24 uur per dag door, want het was ook hier een drukte van belang. Al snel vonden we een jongen met een bordje met de naam van ons guest house. Hij heette Jojo en wilde ons naar onze slaapplek brengen. We konden kiezen, taxi of motortaxi. We dachten, we doen eens iets anders. Zo zaten we met backpacks en al om 3:30 uur op de scooter, nog een beetje beduust van de snelheid waarmee het ineens allemaal ging.

We hebben vernomen dat het in Nederland een graad of 10 is. Dat is ongeveer ook het verschil in temperatuur tussen Kalaw (25 gr) en Mandalay (35 gr), het was weer ouderwets zweten. Mandalay is daarbij ook nog eens een viezige stad met niet al te veel inspirerende gebouwen. Het is tijdens de 2de wereld oorlog vrijwel volledig plat gebombardeerd en opgebouwd met een soort industrieel Chinees design met soms badkamertegens aan de buitenmuren. Ook het leger is goed vertegenwoordigd, met name in het herbouwde Fort Mandalay. Omdat we niet zoveel zin hadden in een toeristische rondleiding door het leger, hebben we deze attractie overgeslagen. Dat geldt ook voor Mandalay Hill, waar je met roltrappen naar boven wordt gebracht.
Met de fiets hebben we de hele dag rond gereden en wat pagodes en markjes bezocht om aan het einde van de dag een bezoek te brengen aan Yankin hill, het kleine broertje van Mandalay hill. De zonsondergang viel wat tegen, maar we waren wel alleen, samen met een monnik die ons wat koekjes gaf.

Dag 2 in Mandalay hebben we weer op de scooter doorgebracht. Jojo had ons met ons duffe hoofd een scootertocht verkocht naar de drie koningssteden buiten Mandalay (dat waren we toch al van plan). Voor ons hotel werden we aangesproken door twee mannen die vroegen of we Duits waren. Uiteraard gaven wij hierop een negatief antwoord en gingen op het bankje buiten zitten wachten. Een half uur later zaten wij nog op het bankje en de mannen stonden er ook nog steeds. Toch even vragen of die mannen niet voor ons kwamen. En wat bleek, Jojo was het broertje van een van de mannen en had doorgegeven dat zij een Duits koppel moesten oppikken.... hmm. Dat hadden we met ons duffe hoofd toch zeker niet gezegd? De dag begon dus al goed.

We wilden heel graag naar een klooster ten zuiden van Mandalay waar je als niet boeddhist het ontbijt van de monniken kan bijwonen. Toen we aankwamen waren we blijkbaar niet de eersten, maar daar konden we wel mee leven. Toen nog geen 10 minuten later de eerste toeringcars kwamen aanrijden, wisten we dat het niet de unieke ervaring zou worden waar we op hadden gehoopt. Het klooster heeft meer dan 1200 monniken die in twee rijen klaar gaan staan om hun rijstontbijt te ontvangen in hun nap. Helaas stonden zeker 3x zoveel toeristen hutje mutje te dringen om een goede foto te maken. Het leek een beetje op de parade in Disney land.
Ook in de volgende "attracties" waren we niet bepaald alleen. In een van de kloosters was een schoolklasje monnikjes met hun les bezig. De grijs-gehaarde medetoeristen, met een hoog sensitief gevoel voor alles wat klein en Burmees is, stortten zich als moeder Theresa's op het klasje en verstoorden bruut de fabelachtige fotokansen door speelgoed en tennisballen uit te delen. En ow, wat waren de kindertjes er blij mee en wat hebben ze toch een goede daad verricht (aldus de toeristen zelf). De leraar, die een stukje verderop zat, schonk er niet veel aandacht aan, waarschijnlijk in de hoop dat ze snel zouden vertrekken. Hij was immers nog steeds bezig met zijn les.
Na de koningssteden en nog een paar authentieke ambachtswerkplaatsen met bijpassende souvenierwinkels, kwamen we uit bij de U-Bein brug, een van DE bezienswaardigheden van Burma. Met de zonsondergang lopen de locals over deze langste teakbrug ter wereld (1,2 km) huiswaarts of ze flaneren naar een van de vele restaurants. Dat maakt dit moment van de dag de uitgelezen kans om mooie foto's te maken en dat was zeker super mooi! Het was daarbij ook niet eens zo heel erg druk met toeristen en dat maakt voor ons de ervaring nog net iets intenser. We hebben bij het vorige verslag een foto van de zonsondergang met de brug op de voorgrond gezet.

En nu zitten wij, op de laatste echte dag in Burma, achter een computer van ons hotel in Bagan. Op 8 november zijn we hier met de boot heen gekomen (we zullen niet veel uitwijden over de boot en dat de gemiddelde leeftijd van de passagiers ver boven de 50 jaar lag en dat 9 uur dan redelijk lang is). Bagan was vroeger een van de meest Boeddhistische steden en wordt vergeleken met Ankor Wat (Cambodja) en de Borobudur (Java). We hadden hoge verwachtingen, want deze plaats is volgens vele reisgidsen HET hoogtepunt van de reis. Inmiddels hebben we, zowel per fiets als per paardenwagen, heel wat tempels gezien en het is inderdaad heel mooi en indrukwekkend. Na twee keer de zonsondergang vanaf een pagode te hebben gezien, zijn we vanmorgen opgestaan om op de laatste dag in Burma nog de zon vanaf een pagode over de vlakte te zien opkomen. Super mooi! En we waren vrijwel alleen!

Morgen vliegen we in een monsterlijk schema naar Phuket (Bagan-Yangon-Bangkok-Phuket). In Phuket gaan we twee daagjes duiken en 1 dag bijkomen. Dan vliegen we door naar Bangkok waar we een fietstochtje doen en de weekendmarkt gaan bezoeken en vervolgens vliegen we 19 november terug naar Nederland.

Twee en een halve week Burma vinden we goed gelukt en genoeg om een indruk te krijgen van dit land met veel tegenstrijdigheden. We nemen in ieder geval veel mooie herinneringen en fotos mee naar huis.
We hebben nu heel veel zin in ons laatste weekje in Thailand!!

Groetjes,

Erik & Davina