Drie happy campers

Hallo trouwe blog-volgers!

Hier zijn we weer, deze keer uit Hawks Nest, New South Wales. Met rasse schrede komt Sydney in ons vizier. Inmiddels hebben we ruim 3.500 km afgelegd, dat klinkt als een hoop en dat is het ook. Het laatste blog kwam vanuit Noosa en wat hebben we de afgelopen week allemaal gedaan?

Zoals we schreven zijn we naar Noosa National Park gegaan. Noosa heeft een prachtige kustlijn met een turquoise zee, die dankbaar wordt gebruikt om op te (golf)surfen. Het Nationale park ligt daar net achter en vanaf een van de wandelpaden is er fantastisch uitzicht op de zee. Tijdens het wandelen werden we gewezen op een koala hoog in de boom. We hebben nog over de zee getuurd naar dolfijnen en walvissen, maar vandaag hadden we niet het geluk die te zien.

Na Noosa was het tijd voor de beroemdste dierentuin van Australië, Australia Zoo, het thuis van THE crocodile hunter: Steve Irwin. Hoewel de enthousiaste reptielen-knuffelaar al ruim 9 jaar geleden is overleden, lijkt Steve in zijn eigen dierentuin onsterfelijk en all over the place. Goede herinneringen aan de afleveringen van Animal Planet kwamen bij ons weer boven. Het park zelf is een mooi, ruim opgezet park en moet, als je de dierentuin zelf moet geloven, zeer diervriendelijk zijn. Buiten veel Australische dieren, waaronder de kangoeroe, de koala, dingo en de wombat, heeft het park ook Amerikaanse Alligators en tijgers. Maar waar het park echt beroemd om is, is de krokodillen-show. Caye heeft van de spannende show (gaat de krokodil nou wel of niet uit het water springen) niet veel meegekregen. Hij was moe geworden van het koala-aaien en kangoeroe-knuffelen en lag prinsheerlijk in de buggy te slapen.

Nog vol van de bijzondere ontmoetingen zijn we doorgereden naar Brisbane, waar we ons buitenlampje hebben laten repareren. Al in de eerste week had die het begeven en aangezien het om 6 uur donker is, zou een werkend lampje geen overbodige luxe zijn.
Bij Brisbane krijgt de snelweg meerdere banen en wordt het verkeer drukker. Dat deed ons vakantiegevoel weer wat vervagen, dus besloten we snel door te rijden.
De afslag Surfers Paradise (het Lloret de Mar van Queensland) hebben we deze keer ook maar niet genomen. We vinden Caye daar nog net te klein voor en wij zijn alweer iets te oud.... We hebben de afslag naar het binnenland genomen, naar Springbrook NP.
Overnachten met de camper in Springbrook kan alleen op een Bush camp dus dat was boffen! Weer een geweldig mooie locatie midden in de natuur. Springbrook heeft oeroud Godwana regenwoud, gevormd toen Australië, Afrika en Azië (het Godwana-continent) nog aan elkaar zaten. In het park zijn verschillende uitzichtpunten en als ze dat in Australië aangeven, dan is het ook echt prachtig! Daarom hadden we van "The best of all lookout" ook spectaculaire uitzichten verwacht. Maar bij de parkeerplaats aangekomen, zagen we al dat er dikke mist hing. De weg erheen liepen we door het prachtige regenwoud met de mystieke mist en af en toe ritselde er wat naast ons in een struik. Verder waren we helemaal alleen... Bij het uitzichtpunt konden we inderdaad niet echt ver zien door de mist. We besloten de volgende dag terug te gaan. Op de weg terug ontweken we met moeite de overspringende wallibies (vink).
's Nachts hebben we een tijd buiten gezeten, op zoek naar wild, luisterend naar het geritsel naast onze camper. Ons gemaakte buitenlampje mocht nog even uitblijven.
De volgende dag hebben we nog een poging bij de "Best of all lookout" gedaan. Het was een stuk opgeklaard en we konden de zee zelfs zien. Of het inderdaad het beste uitzicht was, durven we niet te zeggen, maar mooi was het zeker.

Vanuit Springbrook zijn we doorgereden naar Byron Bay, het meest oostelijke stukje vaste land van Australië. We zijn daarbij ook de grens van Queensland met New South Wales overgegaan en PLOP, we hebben weer een extra uur tijdsverschil (9 uur). Ook kunnen we elkaar in New South Wales weer verstaan tijdens het rijden. De (snel)wegen zijn hier een stuk gladden waardoor de borden, potten en pannen niet meer oorverdovend rammelen.
Dit stukje van New South Wales heet de North Coast. Wij vinden dat vreemd, hebben we dan 3000 km zuidwaarts gereden om in het noorden uit te komen?
Vanuit de natuur met wilde dieren, regewoudgeluiden en back to basic kwamen we dus terecht in Byron bay, een over priced jungle van wilde tieners met wasbordjes en hippies met trommels. Het contrast kon niet groter. En aangezien hippies niet op onze bingo-kaart staan, zijn we snel naar Dorrigo NP gereden. Hier hadden we weer een Bush camping, maar dit keer met stroom (de die-hards vinden dat natuurlijk geen Bush camp). Wat een geweldig uitzicht op de bergen met weilanden vanuit onze camper! Er kwamen dreigende wolken aan, dus snel nog naar de waterval achter onze camping, afrekenen voor de nacht bij de boer en hup, onze camper in voor de nacht.
De volgende dag hebben we Dorrigo verlaten via de oude stoomlocomotieven bij het treinmuseum en zijn we via de snelweg naar Crowdy Bay NP gereden. De snelweg zijn ze hier trouwens aan het up-graden, zoals ze hier zeggen. Kilometers extra 4-baanssnelweg wordt aangelegd en het mag best wat kosten (Erik rekende even snel alle bedragen op de bouwnotificaties bij elkaar: tussen de 5 en 10 miljard). En we kunnen niet zeggen dat de snelwegen zo druk zijn.

De campsite van Crowdy Bay was wederom Bush camp. Dit keer een echte en het omrijden waard, want er waren ons kangoeroes op de camping beloofd. Tijdens de laatste 3 km, wat we letterlijk stuiterend en rammelend offroad hebben afgelegd, spotten we een wombat (vink!) en bij aankomst zagen we al de eerste kangoeroe met haar Joey. Nadat we ons hadden gesetteld en de zon weer langzaam onderging, kwamen er steeds meer kangoeroes op de camping grazen. We kunnen nu dus met volle tevredenheid zeggen: vink!
Kleine kanttekening, de hoeveelheid wilde vliegen is een apart blog waard....

Vanuit Crowdy Bay zijn we doorgereden naar Hawks Nest, waar we nu dus zitten en lekker nog een nachtje extra blijven. Even de accu van de camper opladen, water bijvullen, beetje naar het strand en nog even genieten van de laatste dagen. Hierna staat alleen the Blue Mountains nog op de planning en zaterdag moeten we de camper in Sydney inleveren en stappen we hopelijk niet veel later in het vliegtuig.

En Mariet, we hebben Caye nog altijd bij ons hoor :-) Hij hobbelt vrolijk met ons mee, hoewel hij het rijden maar slaapverwekkend vindt. Hij is trouwens de ornitholoog van ons drie, hij kijkt zijn ogen uit naar alle vogels (groot, klein, ver weg, dichtbij, mooi, lelijk). En zijn nieuwste hobby's zijn stoelklimmen en zand verplaatsen. We zijn blij dat hij het zo naar zijn zin heeft.

Sorry voor het lange verslag. We hebben ook zoveel gedaan en moois gezien! We hebben zelfs nog veel weggelaten, want anders zou de lengte iedereen afschrikken. Maar als je dit leest, heb je volgehouden en ben je in ieder geval tot zover bent gekomen. We proberen onze laatste Australië-belevenissen nog in een laatste blog te schrijven.

Dikke koala-knuffel!