Capetown glory

Hallo trouwe digitale medereizigers! Na een half jaartje in Nederland te zijn geweest (want ja, we moeten ook wel af en toe werken) zijn we weer het vliegtuig in gestapt. Dit keer wilden we Caye een jetlag besparen en zijn we in een rechte lijn naar het zuiden gevlogen. Kaapstad was de bestemming van ons vliegtuig. Of eigenlijk: van ons tweede vliegtuig. Want het vliegtuig waarbij we eerst aan boord waren gegaan, bleek een brandstof lek te hebben. En dus is KLM op zoek gegaan naar een ander toestel. Na 2,5 uur extra wachten, was het dan toch zover en konden we de lucht in.

Caye besloot gelijk bij het opstijgen in slaap te vallen en hield dat ongeveer een uur vol. Daarna werden de touchscreen tv schermpjes en de duty free magazine erg leuk speelgoed. Ook wilde Caye zijn loopkunsten regelmatig oefenen en daarvoor werd Erik dan weer uit zijn stoel getrokken om mee te gaan. Je kunt nog best wel wat meters afleggen in een vliegtuig, als je het niet erg vindt om hetzelfde rondje wat vaker te lopen...

Uiteindelijk stonden we rond 23:30 uur aan de grond in Kaapstad. En nadat de douane formaliteiten waren afgerond (we moesten bijvoorbeeld aantonen dat Caye toch echt ons kind is) en we onze koffers hadden opgehaald, bleek ons ophaalservice gelukkig over veel geduld te beschikken. Hij stond er nog en heeft ons snel naar het hotel gebracht waar we midden in de nacht nog warm werden ontvangen.

We slapen in Esperanza Guesthouse. Een oudkoloniaal gebouw met hoge ramen en krakende vloeren. De vloer van onze bovenburen kraakt vaak zo luid dat we bang zijn dat ze ineens met vloerdelen en al bij ons in bed belanden.
's Ochtends staat het ontbijt klaar, krijgen we van de grote Afrikanse mama een eitje en eten we met andere gasten aan een grote ontbijttafel. Maar maandag zaten we er rustig alleen, omdat Caye besloot om tot 8:30 uur uit te slapen. Dat doet hij anders nooit!! Ook bij hem komt het vakantiegevoel er lekker in.

We hebben een auto gehuurd en daarmee hebben we de eerste dagen in Kaapstad lekker kunnen rondrijden. Het is weer even wennen aan het links rijden, het schakelen met links en vooral aan het feit dat de hendels van de richtingaanwijzer en de ruitenwissers omgedraaid zitten. In onze camper in Australie zaten de hendels aan de 'gewone' kant, maar hier in ZA is dat nu dus erg wennen. De ruiten zijn al regelmatig schoongemaakt bij het nemen van een bocht....

De eerste dag zijn we langs de westkust gereden en hebben we wat leuke strandjes en mooie rotskusten gezien. Maandag hebben we Castle of Hope bezocht, op the grand parade (plein waar Mandela zijn freedom speech hield) gestaan en hebben we door het centrum gewandeld waarna we naar de gekleurde strandhuisjes van Muizenberg zijn gereden. Op de terugweg kwamen we langs het township Khayelitsha. Dit township is immens, met naar schatting zo'n 1,5 miljoen inwoners die wonen in huisjes variërend van redelijke woningen van steen tot golfplaten hutjes (en misschien nog minder). Het is een groot contrast met de chique wijken met luxe huizen op de helling van de tafelberg.

Over de tafelberg gesproken, het is al sinds maandag tafeltje dekje. Een enorme wolk hangt tot ver over de rand van de berg dus we hebben tot op heden niet de mogelijkheid gehad de berg op te gaan. Maar wie weet morgen.

Vandaag hebben we een rondje schiereiland gedaan: pinguïns en cape point. De pinguïns zitten bij Simon's town vlak bij/op het strand en zijn niet schuw voor mensen. Nadat we wat pinguïns op de foto hadden gezet en weer terug naar de auto wilden, zagen we een stroom toeristen de andere kant oplopen. Nieuwsgierig als we zijn, wij erachter aan. Wat blijkt, toeristen gaan betaald een hek door om de beestjes te zien (soort dierentuin). Terwijl ze een paar meter verderop gratis en bijna voor je zelf alleen te zien zijn.
Ook cape point is niet wat het geweest is (althans in het geheugen van Davina). Geen klim- en klauterpartijen om bij het punt te komen maar een geasfalteerde weg met een parkeerplaats. Een nette rij met Aziaten stond te wachten op hun beurt voor het lang gehoopte fotomoment bij het bord van kaap de goede hoop. Dus wij maar aansluiten.... Uniek? Nee dat niet. Speciaal? Ja met onze kleine man wel!
Via de scenic drive (ja echt wel mooi!) zijn we weer naar Kaapstad gereden waar we nog in de wijk Bo-kaap hebben gewandeld.

Kaapstad voelt als een mix tussen Europa, Cariben en Afrika. Over het algemeen zijn de meeste mensen erg vriendelijk en dat komt niet in de laatste plaats door onze lieve kleine man met zijn bleke bekkie en blonde haartjes die zowel mannen als vrouwen spontaan naar hem doet zwaaien.
Morgen rijden we verder landinwaards naar Robertson in een van de wijnstreken. Dan is ons Afrikaanse avontuur echt begonnen.