Hoera, we zijn weer op reis!

Daar zijn we weer! In een nieuw avontuur ;-)
Op woensdag 24 mei vertrekken we naar Denver. Met een tussenstop op Dallas Airport komen we 15 uur na vertrek van Hollandse bodem op Amerikaanse grond aan. Op de planning voor deze reis staan natuur en het wilde westen. Het rijden met de camper in Australië is ons zo goed bevallen dat we het de ideale manier vinden voor een roadtrip door Amerika. 3 weken lang rijdt het bijna 10 meter lange bakbeest ons van a naar b, waar we ook maar heen willen. Caye kijkt al weken uit naar dit moment en de vreugde is dan ook groot wanneer hij eindelijk de camper in mag. Hij verdeelt direct de slaapplekken, gaat voorin bij het stuur zitten en is er helemaal klaar voor. Heho, let's go!

We hopen deze reis 5 staatsgrenzen over te steken: Colorado, Wyoming, South Dakota, Montana en Utah. De hoogte punten zijn voor ons Rocky Mountain NP, Custer state park, Mt Rushmore, Yellowstone, Grand Junction en nog veel meer!

Na het ophalen van onze camper geven we direct gas naar de Rockies. Daar aangekomen blijkt de temperatuur ongeveer 22 graden te zijn gedaald ten opzichte van Denver. Er ligt zelfs sneeuw tussen de bomen. Caye heeft in zijn leven nog niet zoveel sneeuw bij elkaar gezien, maar weet het direct te benoemen en geeft aan dat hij wil skiën. Bibberend brengen we de eerste nachten door en met een tijdsverschil van 8 uur zijn we om 4 uur alweer wakker om nog even verder te bibberen. Lang leve de jetlag! Gelukkig is Rocky Mountain NP erg mooi en met Caye in de rugdrager maken we een aantal mooie hikes, rond het berenmeer en naar een waterval. We vallen nogal op tussen de professioneel uitgedorste Amerikanen die zelfs met sneeuwkettingen onder hun schoenen ons met ferme passen voorbij lopen. Met veel geglibber maar zonder vallen komen we puffend met spaghetti-benen terug op de parkeerplaats. Onze conditie is op 3000 meter toch niet meer wat het geweest is.

Over beren gesproken, bij aankomst op onze campeerplaats werden we dringend gewezen op de aanwezigheid van beren in het gebied. We moesten erg voorzichtig zijn. Met die wetenschap hingen we bijna frequent met ons neus tegen het raam om te turen langs boomgrenzen en bergpaadjes naar iets dat op een beer lijkt. We denken dat ze het nog te koud vonden om uit hun warme winterholletjes te komen, want we zien geen spoor van de wollige teddy.

Onze wild-life-bingokaart is deze reis natuurlijk wel weer mee. Want er is nog genoeg te zien. Na ons Rockies avontuur rijden we de grens met Wyoming over waar we direct twee bizons (Buffalo) langs de snelweg zien liggen. We verdenken de staat, waar de bizon het staatssymbool is en zelfs de staatsvlag heeft gehaald, deze met opzet daar neer te hebben gezet.
Na een stop in Lusk (nog steeds niet warm, maar toch alweer een verdubbeling van de Rockies) rijden we de volgende middag door naar South Dakota. Erik had gezien dat in Hot Springs (aan de voet van de Black Hills) een mammoetenopgraving met tentoonstelling te vinden is. Voor onze bingokaart tellen alleen levende dieren dus dode olifanten staan er niet op. Bij Caye is er wel wat verwarring en een lichte teleurstelling dat ze geen levende olifanten hebben en begrijpt niet zo veel van het concept skelet en opgraving. Na een uurtje fantastic, it's great, vervolgen we onze weg naar het Noorden, Custer.

In en rondom Custer is veel te doen. Veel outdoor activiteiten, met het Custer state park, scenic routes om te rijden en Mt Rushmore in de buurt. We komen ook steeds vaker in dorpjes en stadjes met huisjes en straatjes die zo uit een Western kunnen komen. Custer is ook zo'n plaatsje. We besluiten Custer state park in te rijden, opzoek naar wild life. De omgeving is prachtig en we vinden zelf dat we geluk hebben met de dieren die we vast van de bingokaart kunnen afstrepen; prairiehondjes, bighorn sheep, bizon, pronghorn antilope en nog veel meer.
Nadat ze bijna waren uitgestorven, lopen er vandaag de dag in Custer state park zo'n 1300 bizons rond. Ze worden goed in de gaten gehouden en 1x per jaar in september/oktober brengen ze alle bizons bij elkaar (round up) voor een medische check. Wat een stoere beesten zijn het en wat hebben ze een mega grote en imposante kop. Caye ziet het verschil niet helemaal met de Nederlandse melkgevende versie en noemt het dier dan ook structureel koe.

Na een ochtend vol natuur is het tijd voor een stukje folklore. Het is vandaag tenslotte Memorial day en de Amerikaanse vlag wappert nu half stok.
Mt Rushmore heeft een Indiaans broertje, Crazy horse. Deze voormalige Lakota chief staat symbool voor de strijdlust, de cultuur en het land van de Lakota indianen die in dit gebied van de Black Hills woonden en alle oorspronkelijke bewoners van Amerika. De bedoeling is dat een 117 meter hoog standbeeld (hoger dan het Washington Monument), uit de stenen gehouwen, zijn persoon te paard weergeeft. In 1948 is begonnen met de bouw en vandaag de dag is het gezicht 'al' klaar. Van 26 meter hoog, dat wel. Zouden ze het ooit afmaken? Een soort Sagrada Familia van South Dakota.

Na Crazy Horse rijden we verder naar Mt Rushmore. We rijden over slingerwegen door de prachtige natuur van de Black Hills, heilig gebied voor de indianen. De ene rotsformatie na de andere duikt op na ieder bocht die we nemen. Tot opeens.... jahoor daar zijn ze, fijn uit de heilige rotsen gehakt; de hoofden van de 4 presidenten.
Nou ja, opeens is niet helemaal waar. Zo'n voor de Amerikanen belangrijke plek wordt natuurlijk met veel toeters en bellen gepresenteerd. Een grote parkeerplaats, lange wandeling onder alle vlaggen van de staten naar een bordes met daaronder tribunes en een amfitheater waar vandaan kan worden opgekeken naar de politieke sterren van het Amerikaans toneel van weleer. Washington, Lincoln, Roosevelt en Jefferson hebben een plekje in de rotswand verdiend. Zou er nog iemand bij komen?

Inmiddels zijn we aangekomen in Deadwood. We hebben onze draai weer gevonden en gelukkig heeft Erik goede stuurmanskunsten ontwikkeld. De enkele keer dat hij Davina vraagt even te assisteren met het uitrijden van het slagschip, lijkt voor de vorm.
Davina navigeert op haar beurt Erik op professionele wijze (soms net even niet helemaal) naar de juiste bestemming. En Caye is zijn relaxte en positieve zelf en ziet overal iets leuks in.

Hoera, we zijn weer op reis!