Camper cowboys in het wilde westen

Howdy cowboy! Het is dinsdag en memorial day is weer voorbij. Niet dat we daar veel van gemerkt hebben, maar de vlaggen hangen traditiegetrouw weer bovenaan de vlaggenstokken. Caye herkent inmiddels de Amerikaanse vlag als geen ander en laat geen kans voorbij gaan om zeer verwonderd "oh, dat is de Amerikaanse vlag" te roepen. Dus dat gebeurt wel met enige regelmaat.

In ons vorige blog waren we in Deadwood, een historisch western stadje waar zelfs een tv-serie over is gemaakt. Er worden dagelijks shows gegeven, maar de dame bij de receptie van de camping kon vertellen dat de shoot-outs niet helemaal geschikt zijn voor een 2,5 jarige. We besluiten onze kleine vriend blij te maken met een ritje op de trolley die ons van het park naar het wild west stadje zal brengen. Het groene, ouderwetsogende treintje lijkt ons wel een kindvriendelijke optie. Na totaal een uur te hebben gewacht, onze volledige trukendoos leeggehaald met overredingskracht dat de trein echt zo komt, besluit Erik met de camper zelf naar de stad te rijden zodat we daarna direct verder kunnen. Wanneer het treintje dan echt komt aanrijden en Caye en Davina aan boord mee mogen, blijken zij de enige te zijn. De chauffeur is niet van het type "Howdy folks" en reageert nauwelijks op onze aanwezigheid. On-Amerikaans staart hij zonder een woord te zeggen voor zich terwijl de jaren 70 muziek door het treintje klinkt. Ineens wil hij weten waar we eigenlijk naar toe willen. Davina vraagt of er een stop is bij het visitors center (daar parkeert Erik de camper) maar dat lijkt hij niet te begrijpen. Vast gehoorbeschadiging van de shootouts..... De man die naast hem zit (een vriend?) zet zich in als vertaler en er wordt besloten dat Davina en Caye er uit mogen. Een stukje lopen en dan zijn ze bij het visitors center, geven ze aan. Na ongeveer 20 minuten lopen zien ze eindelijk Erik in de verte staan bij het visitors center en kunnen we Deadwood gaan bekijken.
Bekende inwoners van Deadwood waren Calamity Jane en Wild Bill Hickok. De stad was berucht vanwege z'n wetteloosheid waardoor er veel geweld en corruptie was. De stad is meerdere keren afgebrand en nadat de goudkoorts was afgelopen, is het stadje leeggelopen. Nu bestaat het voornamelijk voor de toeristen. Terwijl we door de hoofdstraat lopen met de oude westernstijl gebouwen, borrelt het cowboy gevoel wel bij ons op. Het had zo een stukje van een Disney park kunnen zijn.

Na Deadwood is het tijd om terug te gaan naar de staat Wyoming. We rijden nu weer voornamelijk in westelijke richting en we verlaten de Black Hills. Het landschap wordt glooiend met oneindige weilanden die zich als een zachte, fris groene deken tot aan de horizon uitstrekken. De temperatuur is hier al een stuk prettiger en wanneer we bij Devils tower aankomen, kan dan eindelijk de trui uit!
Devils tower is een rotsformatie die als een grote steenpuist uit het vlakke land steekt. De rots is heilig voor indianen en locale boeren en is daardoor natuurlijk weer een uitgelezen kans voor de Amerikanen om er een toeristische trekpleister, inclusief entreegeld, souvenirwinkels en vakantiepark van te maken. De theemokken en magneten met de afbeelding van de puist vliegen je om de oren.
Caye heeft in de afgelopen dagen zijn interesse gericht op onze kleine compact camera. Hij noemt deze inmiddels "zijn camera" en maakt graag zelf wat kiekjes van zijn goedlachse ouders. Nu Caye bij Devils tower de Harley Davidsons hoort langsrijden, bedenkt hij zich geen minuut om deze ook door hem te laten vastleggen. Hij mag van de stoere meneer zelfs nog even op de motor zitten maar dat hoeft niet van hem (zelfs niet als Davina met hem mee mag).

We vervolgen onze weg naar Gillette. Inmiddels is op de radio niets anders dan country muziek te vinden en rijden we geregeld door dorpjes met een saloon of een gebouw met BANK in westernstijl letters geschreven en een koeienschedel erboven.
Wanneer we in Buffalo aankomen is de temperatuur opgelopen tot een aangename 82 graden. Fahrenheit natuurlijk (27c) en kunnen ook de lange broeken de kast in. Buffalo klinkt als een stoere cowboystad maar veel is er niet te doen. We parkeren onze camper op de Indian campground, waar aan de ene kant de graslanden overgaan in de bergen van het Big Horn National forest en de andere kant zit ingesloten door een drukke doorgaande weg. Nu hebben ze zoveel ruimte in Wyoming en toch bouwen ze een campground in de herrie van de road trucks.
In Buffalo lopen we wat in het oude centrum rond en drinken we koffie bij de cowgirl coffee bar. We raken aan de praat met de dame die er werkt en zij geeft ons wat tips voor ons vervolg naar Cody. We slurpen onze ijskoffie op, bedanken de vriendelijke cowgirl en wandelen weer naar onze camper. Op de camping is het inmiddels een stukje drukker en naast ons staat een on-Amerikaans klein caravannetje. De mevrouw die erbij hoort is samen met haar kat 3 maanden op reis door Amerika om zo de staten te bezoeken waar ze nog niet eerder was geweest. Ze trakteert ons op zelfgevulde eitjes en wil graag vertellen over haar reis naar Europa.
Hoewel wij een joekel van een camper hebben, waarover we in Nederland zouden zeggen "Die heeft iets te compenseren" is het voor Amerikaanse begrippen redelijk schappelijk. Er rijden gevaartes rond die in Nederland gebruikt worden voor streek- of goederenvervoer. Hier wordt achter het 45 ft lange gevaarte vaak nog een pick-up gesleept. Want de bus past misschien niet altijd door de drive tru.

Vanuit Buffalo rijden we door naar Cody. Een adembenemende rit richting en door het Big Horn National forest waar we ons in Oostenrijk lijken te bevinden. We rijden door hoge bergpassen met dennenbomen ineens door de sneeuw. Wild life schiet voor ons over de weg (snel, pak de bingokaart) en al slingerend berg op en berg af komen we aan de andere kant uit. Hier is de natuur weer totaal anders met glooiende heuvels en rode canyonachtige bergen. De cowgirl in Buffalo had ons aangeraden een stukje weg af te snijden via een locale weg. Dit zou ons leiden naar een heilige plaats voor de indianen die hier wonen. Goedgelovig als we zijn, nemen we de aanbevolen weg. Menig keer is er vanuit de camper oeh en ah te horen. Ookal was er niets om naar toe te rijden, de weg door deze omgeving is prachtig (awesome man!). De indianen, die hier 10.000 jaar geleden al woonden, hebben in de door de rivier uitgesleten rots tekeningen gemaakt. Het zijn geen duidelijke afbeeldingen en sommige lijken door een kind getekend. Maar het is een mooi plekje om te lunchen.

Na de lunch gaan we dan echt richting Cody, de door Buffalo Bill gestichte stad, in de weilanden tussen Big Horn NF en Yellowstone. Hier wordt door de shows, rodeo en historische gebouwen, het cowboyleven van weleer levend gehouden. Bij het naderen van de stad zien we grote donkere regenwolken boven de stad hangen. Hè jakkes, net nu het korte-broeken-weer is. Even later stort het water zich op de camper en vormen grote plassen op onze camperplek. Maar gelukkig is het van korte duur en kunnen we nog onze net gedraaide was buiten hangen voordat een nieuwe onweerswolk over de stad trekt. In de campingwinkel scoort Caye een Wyoming roadtruck (op schaal natuurlijk).
We bezoeken Buffalo Bill center of the west (museum van Buffalo Bill) en leren over zijn leven en de natuur in de omgeving. Een mooie en grote expeditie over natuurlijk de held, de legende, meneer Cody.
Omdat Davina zelf ook de cowboy-experience wil, gaat zij in western style paardrijden door de bergen (yee-ha!). Daarna is het voornamelijk ha-tjoe!
Cody staat bekend om de rodeo stampede arena waar in juli professionele high class rodeo's worden gehouden. Van juni tot en met augustus worden er echter ook nite rodeo's gehouden. Dit zijn amateur stierenrijders en lassowerpers die gedurende 2 uur iedere avond hun kunsten laten zien. Betere planning kunnen we niet hebben door precies op 1 juni in Cody aan te komen. Dus op naar de nite rodeo.

Tot nu toe hebben we mensen vanuit allerlei staten ontmoet. We komen niet veel toeristen tegen van buiten de VS en ze vinden het vaak 'cool' als we vertellen waar we vandaan komen. Met schaamrood op de kaken geven ze toe dat dit de eerste keer is dat ze buiten hun eigen staat komen of dat ze nog nooit in Europa zijn geweest hoewel ze wel 100% Noorse genen hebben.
In tegenstelling tot wat soms van Amerikanen gedacht wordt, is vrijwel iedereen geïnteresseerd in ons en in voor een praatje. Wij vinden het vriendelijke mensen met een hoog halleluja-gehalte. It's great, we love it.

Morgen gaan we eindelijk richting Yellowstone, de high light van onze reis. We nemen een alternatieve route over de grens naar Montana waar we via de bear tooth high way Yellowstone aan de noordkant inrijden. Als het weer in ieder geval meewerkt en de weg open is..... Wordt vervolgd.....