Na regen komt..... nog meer regen.

In het vorige blog waren we gebleven in Golden. Vanuit hier rijden we op 20 juni naar Revelstoke. Sinds we in Canada zijn aangekomen, regent het regelmatig. Iedere dag valt er minimaal wel 1 bui, variërend van miezerregen tot tropische monsoen (maar dan bij een graad of 10). Nu we hoog in de bergen zitten, is het daarbij ook nog eens extra koud. We hebben Glacier NP op ons programma staan maar wanneer we daar aankomen, komt de regen met bakken uit de hemel zetten. Eigenlijk zitten we midden ín de regenwolk, want veel van de omgeving zien we niet. Een kleine wandeling zit er dan ook niet in. Bij het Visitors center opwarmen met koffie en Wi-Fi ook al niet want, hoe toeristisch het hier ook is, over deze service hedden ze nog niet nagedacht.
We stoppen bij Giant Cedar tree park en tussen de buien door kunnen we nog net een korte wandeling langs de grote cederbomen (echt heel hoog!) maken.

Onze jetlags zijn minimaal, zowel bij ons als bij de kinderen. Dat is reuze fijn. Het extra uur tijdsverschil dat we bij het oversteken van de staatsgrens met British Columbia erbij krijgen (we zitten nu op 9 uur vroeger met Nederland) doen we er voor het gemak even bij.

In Revelstoke doen we nog even de nodige inkopen in de plaatselijke supermarkt. Uit de speakers schalt luide metal muziek en terwijl Erik head-bangend op zoek gaat naar de rijst, krijgt Davina zo nu en dan een nervous breakdown. Bij de kassa wordt haar prikkelbaarheid opnieuw op de proef gesteld. Net als in de supermarkten in Amerika, waar we twee jaar geleden waren, zijn ook hier AOW-ers achter de garaniums weg geplukt en ingezet als kassamedewerker. De vriendelijke man achter de kassa wil tussen het scannen van de boodschappen door graag alles van zijn klanten weten en nog meer aan hen vertellen. In Nederland zou je denken dat je in de verkeerde rij staat, hier in de lokale supermarkt van Revelstoke zijn alle kassa's bezet door medewerkers met heel veel tijd (en verhalen). Het onthaasten en mindful boodschappen doen, kan zeg maar goed geoefend worden.

En dan, op 21 juni, is Davina jarig en slaapt Erik uit (huh?). Ze krijgt cadeautjes, een slinger (bedankt Bart en Ellis) en Caye zingt in 4 talen "Happy Birthday" voor haar (bedankt Casa school). Een ander cadeautje is het weer. Vandaag begint een keer met zon en het wordt als snel warm genoeg om ons te ontdoen van de laag truien en onze koude velletjes te ontdooien.
De wegen van Bart, Ellis en ons scheiden zich voor vandaag. Wij gaan naar The enchanted forest (soort sprookjesbos van de Efteling) en bezoeken daarna een spookstadje van begin 20ste eeuw. Het laat een kijkje in het leven van de pioniers zien en ze hebben ook een oude stoomtrein en wagonnetjes van de Canadian Pacific Railway. Toch nog een stukje folklore tijdens deze reis (been there, done that).

Wanneer we op de camping terug zijn, doet Erik een was die hij buiten met onze van huis meegenomen waslijn aan de camper ophangt. Nog geen 30 minuten later pakken de donkere wolken zich samen en begin het een beetje te druppelen. Erik besluit toch maar de was naar binnen te halen en even later hangt de camper vol met schone natte was. Zo heeft Davina toch nog een hele camper vol verjaardagsslingers. Even later blijkt het een goede keuze van Erik want het onweer barst los. De regen komt uit de lucht alsof we in Azië tijdens de regenseizoen zijn.
We eten het verjaardagsdiner met z'n allen in het campinggebouw en sprinten naar onze camper terug om met een stukje taart en doorweekte schoenen de dag af te sluiten.

Na Revelstoke brengt onze camper ons naar Kelowna. Onderweg stoppen we bij Kelly's go-karting. Erik heeft via google gelezen dat ze hier double karts hebben en dus samen met Caye kan karten. Bij de golfplaten schuur schalt wederom metal muziek uit de boxen (nu wat meer gepast dan in de supermarkt) en twee oude rockers staan al rokend te knutselen aan de karretjes. Caye en Erik krijgen een helmpje op voor de schijnveiligheid en hup, gas op die kart! De foto's zijn het bewijs voor een geslaagd ritje en na afloop krijgt Caye zijn eigen rijbewijs.

In Kelowna nemen we op emotionele wijze afscheid van Bart, Ellis en Lise (houdoe!). Zij gaan door naar Vancouver Island en we zullen elkaar weer zien bij Vancouver.
Wij rijden door naar Summerland waar we een ritje maken op de oude stoomtrein van de Kettle Valley Railway. Caye krijgt voor vertrek een stoomtrein-bingo-kaart (wat leuk, die versie hadden we nog niet). Terwijl Fiènne, zoals gewoonlijk, vol overgave vrienden maakt, gaat Caye fanatiek aan de slag met zijn kaart en smokkelt hij hier en daar met het spotten van de onderwerpen op de kaart ("Ik zag echt een vlinder").
Het valt ons op dat, in tegenstelling tot het altijd overdreven georganiseerde plastic-fantastic Amerika, Canada van toeristische attracties geen circus maakt. Het ziet er zeg maar allemaal een beetje net-niet uit. Maar om nou ontsierende paarse dixies neer te zetten bij de tussenstop van de antieke trein, kunnen wij niet sfeerverhogend noemen. Zeker niet als Caye een korte blik werpt in het gat waar hij zo zijn bijdrage in gaat doen.
De goed gemutste (of gepette) conducteur, die waarschijnlijk zelfs nog op de trein uit begin 20ste eeuw heeft meegereden, geeft tijdens de rit veel wetenswaardigheden. Althans dat denken we, want door zijn sterke accent is zijn verhaal voor ons nauwelijks te volgen. Maar de vintage meneer is niet te beroerd om van ons een 'exclusieve' foto bij de prachtige stoomlocomotief te maken.

Voor de nachten tot Vancouver hebben we geen campings gereserveerd en we kunnen dus alle kanten op. We hebben gelezen over E.C. Manning Provincial park. Net ten noorden van de grens met Amerika. Het belooft een mooi park te zijn en we wagen de gok op een plekje op de camping. Bij aankomst (met, hoe kan het ook anders, regen) blijkt er nog veel plek in de ruim opgezette camping midden tussen de naalbomen. We hebben geen stroom- en watervoorziening en zijn dus echt helemaal in de natuur.
In het kader, niemand is een binnenmens, maken we de volgende ochtend een wandeling naar het meertje bij de camping. Het bordje aan het begin van het pad dat verder loopt, zegt 2.8 km rondwandeling. Inmiddels is Fiènne in de draagzak in slaap gevallen en Caye stapt vrolijk door op het hikingpad. Zullen we het gewoon proberen? Bij het eerst volgende bordje fronsen we onze wenkbrauwen; 2.1 km tot de camping. Hmmm, we hadden het idee toch al veel meer gelopen te hebben. Caye lijkt er geen probleem mee te hebben en stapt dapper door op het met dennennaalden bezaaide pad.
Het volgende bordje, nog geen paar stappen verder, stemt ons weer positief, nog maar 1.3 km. Na een paar honderd meter zien we op het volgende bordje 1.6 km tot de camping staan.... (ojee, gaat dit wel goed....?). Na ruim 4km gelopen te hebben (volgens het horloge van Davina) geeft Caye het op. Zijn benen zijn moe. Van ons mag hij zich de held van de dag noemen en het laatste stuk (nog 1 km) mag hij bij Erik op zijn rug meerijden. Na deze hike zijn we toch wel iets argwanender voor de kilometeraanduiding van de Canadezen. Het bos geeft ons nog wel een hertje en een kolonie prairiehondjes als goedmaker.

Inmiddels zijn we, na een stop bij Othello's tunnels (heel mooi!), aangekomen in Cultus Lake, waar het zowaar droog en iets warmer is (23 graden overdag en 9 graden in de nacht). We hebben van het thuisfront begrepen dat de hitte zich in Nederland bevindt en van de school van Caye ontvingen we het verzoek de kinderen maandag en dinsdag thuis te houden vanwege de hitte. We weten niet goed wat jullie allemaal bedoelen want geregeld is het hier steen koud (dan bedoelen we 3 truien en een jas over elkaar). Een setje handschoenen zou geen overbodige luxe zijn. Maar we doen braaf wat de school zegt, Caye hoeft (voorlopig) niet naar school.
Voor Nederland, succes met de hitte! Dan genieten wij nog even van het prachtige, natte, koude Canada.

Groetjes,
Caye, Davina, Erik en Fiènne