Bloed, zweet en verhalen

We zijn inmiddels al 2,5 weken onderweg met onze camper door Canada. Verheugd kunnen we zeggen dat de korte broeken uit en de dikke truien in de kast kunnen want vanaf Cultus Lake is het weer een prima 21 tot 27 graden. In Cultus Lake blijven we 3 dagen en bezoeken we een attractieparkje waar Erik en Caye zich goed kunnen uitleven in de achtbaan, botsbootjes en met de minigolf.

Na Cultus rijden we door naar Vancouver. De weg is veelal door stadjes en over de snelweg. Het is geen bijzondere route maar we komen dan ook in dichter bevolkt gebied. Na wat outlet shopping rijden we door naar onze camping waar we een plekje vinden en weer met de Lammersjes herenigd worden. Zij hebben een goede tijd op Vancouver Island gehad met ook korte-broeken-weer.

We bezoeken natuurlijk de stad Vancouver. We wandelen door Stanley Park, door de haven, shoppen in Robson street en bezoeken Gastown. De mannen en Fiènne maken nog even wat fotos van de stad vanaf de 160 meter hoge toren. Vancouver is een grote stad en er is vast nog veel meer te zien en te doen. Voor ons is 1 dag prima.

We rijden de volgende dag de campers naar Whistler. Onderweg stoppen we bij een waterval waar we een kleine hike maken. Wanneer Bart en Ellis besluiten nog iets verderop te stoppen voor een kleine wandeling, rijden wij door naar Whistler. Natuurlijk net dat ene moment dat je even besluit je eigen gang te gaan, zien zij een zwarte beer dichtbij hun camper. Door alle drie de Lammers-Gommans gezien én er zijn foto van, dus het telt.
In Whistler bezoeken we het Squamish & Lilluwat Cultural Center, een museum over twee bevriende indianenvolken. Veel tijd gunt Caye ons niet om de informatie in ons op te nemen en eerlijkheid gebied te zeggen dat het ook niet erg interessant is voor kinderen (of voor ons).
Na nog even een kijkje te hebben genomen in het Olympisch dorp, vervolgen we onze weg naar Pemberton. Bart en Ellis blijven in de buurt van Whistler. Zij hadden namelijk met reserveren van de camping net de aller laatste camperplaats weten te bemachtigen en, door de drukte van Canada day weekend konden wij geen andere beschikbare camping meer vinden en hebben we onszelf noodgedwongen een up-grade naar een hotelbed gegeven. Onze camper staat op de parkeerplaats terwijl wij een heerlijke douche nemen en in normale bedden slapen.

De volgende ochtend worden we al vroeg opgehaald door het Lammers-trio zodat we hopelijk nog een plekje hebben op de parkeerplaats van Joffre Lakes Provincial park. Het schijnt er vaak druk met dagjesmensen te zijn en omdat dit weekend Canada day weekend is, zijn veel mensen vrij en schijnt een wandeling naar de meren van Joffre voor de inwoners van Vancouver gelijk te staan aan een dagje meubelboulevart voor de gemiddelde Nederlander met Pasen. We doen een gok te denken dat de doorsnee Canadees niet al te vroeg van start gaat en arriveren om iets voor 9 bij de parkeerplaats, gevolgd door een slinger aan auto's die achter onze campers was blijven steken. Met grote verbazing kijken we hoe nog geen 15 minuten later de parkeerplaats nokkie vol is en wordt afgesloten.
Joffre Lakes Provincial park heeft 3 meren waar je totaal een hike van 10km kan doen. We besluiten naar het tweede meer te gaan gezien het feit dat we 10km wandelen met 3 kinderen wel wat ambitieus vinden. Fiènne mag in de draagzak, Lise in de rugdrager en Caye begint zelf met lopen. Het eerste meer is niet ver en al best mooi. We raken hierdoor enthousiast om naar het tweede meer door te lopen, gezamelijk met grote groepen Aziaten en spaanstaligen. De weg naar meer 2 gaat geleidelijk omhoog en geinsireerd door de laatste prestatie van Max Verstappen, spurt Caye in standje race-auto de berg op. Als niet veel later zijn benen moe zijn, klimt ook hij in de voor hem meegenomen rugdrager. Het pad gaat van een lichte helling over in een klim en klauterpartij en met kind en al trotseren we de misschien wat pittigere beklimming dan vooraf bedacht, vergezeld door grote getalen muggen en medemensen. We vragen ons af of iedereen wel helemaal goed is uitgedost voor deze uitdagende wandeling in de natuur. Zo komen we mensen op verschillende soorten schoeisel tegen (ja zelfs met naaldhakken) en draagt hier en daar iemand zakken vol chips of een speaker met luide muziek met zich mee. Na bijna 2 uur stijgen, klagen en puffen (kudos voor Ellis die Lise de hele weg zonder 1 mopper draagt), komen we aan bij het tweede meer. Het is inderdaad prachtig, met groenig-blauw water met daarin de weerspiegeling van de besneeuwde bergtoppen daarachter. Het water is kraakhelder en de gevallen boomstammen geven een prachtig contrast met het spiegelgladde wateroppervlakte. Heb je het idyllische plaatje? Hou dat vast......
De terugweg gaat over hetzelfde pad maar dan een stuk sneller. Nog steeds gaan grote getalen medemensen de route met rode hoofden omhoog. Wij kunnen, met een record aan beklommen 'trappen' (85 volgens het horloge van Davina), drie kindjes die het geweldig goed hebben volgehouden en zweet tot in onze bilnaden, zeggen dat we het maar mooi gedaan en gezien hebben. Bij de parkeerplaatsen staat het als we terug komen, nog altijd vol auto's. De vrouwelijk verkeersregelaar noemt het hoofdschuddend 'awful', de file voor IKEA op de A13 is er niets bij.
We rijden door naar Lillooet waar we de dag afsluiten met korte broek en marshmallows bij ons kampvuur met uitzicht op de prachtige bergen.

Deze prachtige plek en camping (Texas Creek) met zeer gastvrije eigenaren is een mega aanrader. In de zomer komen hier kolibrietjes om hun nest te bouwen en we horen en zien ze door de 'tuin' vliegen. De volgende ochtend nemen we afscheid en rijden veder richting het oosten. Het landschap wordt steeds droger en het gras geler. Dit is een van de droogste plekken van Canada en dat het nu ook nog eens warm is, betekent dat we onze korte broeken echt goed kunnen gebruiken. We spotten onderweg, naast veel vee dat hier gehouden wordt, nog wat wildlife; hert, big horn sheep en marmot. Het gaat dus lekker met onze bingo-kaart.

Onderweg naar 100 mile house stoppen we bij Historic Hat creek, een goed bewaard plaatsje uit 1860, de tijd van de gold rush. Hoewel het Canada day is vandaag (1 juli vieren ze het feit dat ze Canadees zijn), is het er verre van druk. Enthousiaste pensionadi die zorgen voor de entertainment en informatievoorziening stralen zoveel liefde voor deze plek uit dat we niet anders kunnen dan onszelf erin laten meeslepen. We rijden op een kar achter een oude tractor, hobbelen mee op een vintage paardenkoets (Fiènne's favorite woord is "aai" en komt goed van pas) en nemen een kijkje bij de ijzersmit. Deze laatste stelt direct voor zijn publiek zijn kunsten tentoon en maakt voor Caye op authentieke wijze een spijker (die ook door zou kunnen gaan als moordwapen, maar probeer een 4 jarige er maar eens van te overtuigen dat hij zijn net handgemaakte cadeau weer moet inleveren).
Plots steekt er een harde wind op en omdat er onweer voorspeld is (het heeft hier in de maand juni al even veel geregend als gemiddeld in 1 jaar), spoeden we ons naar de camper die ons aan het einde van de dag in Cariboo region brengt. De buien zijn hier vlak voor onze komst in grote hevigheid gevallen en van de kampeerplaats is nu een modderig terrein over.

We vinden het geen drama dat we de volgende dag uit de modderige, overpriced camping weg rijden. De weg gaat naar Blue River met als tussenstop Wells Gray Provincial Park. We besluiten hier met beide campers op ons eigen gemak door te gaan naar de plekken die we zelf interessant vinden. Zo gebeurt het dat de Lammers-Gommans camper vele herten en een moederbeer met twee jongen ziet en de VanWinden-Voets camper niets anders dan een hele hoge waterval. Bart en Ellis, jullie mogen NIET meer zonder ons!

Gelukkig staan we 's avonds wel gezamelijk op de gezelligste camping tot nu toe...... Inclusief toeterende goederentrein om de 30 minuten, koudwater douche, blaffende honden en een zeer onaardige gastvrouw.
Er dient zich echter een nog erger probleem aan. Ondanks dat het nu warmer is, kunnen we nog altijd niet zonder risico 's avonds buiten zitten. Er is een dier dat ons maar wat lekker vindt. Het is groot en er zijn er héél veel van. De XXL-mug. Met bosjes zitten ze op onze hordeur, likkebaardend te wachten op een minuscuul kiertje om ons met hun lange priksnuiten te besnuffelen. Het is werkelijk pure horror.

Hopelijk houden de muggen niet van hoogte en kou als we dan morgen eindelijk Jasper National Park bereiken en onze laatste dagen gebruiken om de natuur van de Rockies op te snuiven. We hebben nog Eland op de bingokaart staan die zeker afgevinkt moet zijn voordat er BINGO geroepen kan worden en prijzen worden uitgedeeld. En een bonusbeer is natuurlijk ook heel erg leuk! We zijn er klaar voor! Rockies, here we come!

Sorry voor dit lange verslag. We hebben ook zoveel moois gezien en gedaan en nog heel veel weggelaten voor de leesbaarheid. Maar je leest dit nu en dat betekent dat je het hebt weten door te komen. HULDE :-D

Groetjes,
Caye, Erik, Davina en Fiènne