Gelukkig hebben we geluk

De weg van Blue River naar Jasper is adembenemend mooi. Tenminste dat denken we. Want hoe idyllisch 'Mount Robson in the mist' ook klinkt, we zien door de regenwolken geen snars van de hoogste berg van Canada. Maar we willen er graag bij vermelden dat, hoewel het weer ons ook vandaag niet gezind is, we de route heel mooi vinden. We merken duidelijk dat we hier weer in de bergen rijden met de dichte naaldbossen als bedekking. Dwars door de woeste natuur met alles er op en eraan. En dat is tenslotte de hoofdreden van onze reis naar en door Canada. We kunnen ons dan ook enorm gelukkig prijzen dat wij dit allemaal mogen zien en doen.

Dat gezegd hebbende, dit stukje Canada is zo mooi dat je droomt wanneer je denkt het voor je zelf te hebben. Jasper National Park is een van de highlights van Canada en dat geld niet alleen voor ons. We hebben ver vooraf de campings moeten boeken en het is ook allemaal vol, vol, vol.
We verwachten dan ook drukte bij de meest bekende plekken van Jasper.
Een wens van Davina is paardrijden in Canada en ook Bart en Ellis zijn voor een rondje te paard in Jasper warm te krijgen. Wanneer de regen echter 2 uur voor het paardrijden rijkelijk naar beneden valt, besluiten zij dat hun paardrijwens minder groot is dan die van Davina. Zij gaat dus alleen, nou ja, met 3 Chinezen, een uurtje in Western style door de bossen stappen. Er moet een hogere macht aan het werk zijn geweest (of we noemen het geluk) want precies dit ene uur is het d.r.o.o.g.

Om de drukte voor te zijn, besluiten we de dag erna vroeg op pad te gaan naar Maligne lake en Medicine lake. De wolken hebben hun weg ook naar deze meren weten te vinden en het zachtjes regenen is opgehouden....
Een wandeling zit er alweer niet in, dan maar een kopje koffie (wat ook nu weer geen uniek plan is).

De Rocky Mountains staan natuurlijk bekend om het wild life dat hier redelijk eenvoudig gespot kan worden. Wolven, beren, elanden, elks, om maar een paar grote te noemen. Al rijdend door het park zien we geregeld een wilde-dieren-file. Omdat dit veelal betekent dat je achter een van de vele voertuigen plaats neemt en daardoor het dier niet ziet (of allen z'n billen), is het de uitdaging de allereerste te zijn die de beer/elk/wat-dan-ook spot. Helaas sluiten we geregeld achteraan aan en presteren mensen het zo nu en dan met hun pick-up ons zicht te blokkeren of sluiten we net te laat aan en gaan alle auto's en RV's alweer op zoek naar het volgende wilde exemplaar. Desondanks zijn we prima tevreden met onze score. We zien heel veel elks, een paar beren en kleine knaagdieren. Zelfs een Bald eagle op zijn nest met jongen.

De weg tussen Jasper en Banff heet de Icefields Parkway ondanks de laaghangende bewolking kunnen we de hoge bergtoppen, die aan alle kanten om ons heen opdoemen, goed zien. Tolkien zou er een boek over kunnen schrijven. Wij hebben er vier woorden voor; prachtig mooi, gigantisch druk. Half Azie moet zijn uitgelopen om met bussen vol de gletsjers te bewonderen. Wanneer je buiten de boekjes om een wandeling kiest, heb je deze bijna voor jezelf. Maar hou je meer van mensen dan van natuur(verschijnsels), dan zijn de toeristische highlights een hele goede optie.
Wanneer we stoppen bij Mistaya Canyon (geen must see volgens de boekjes) is er dan ook maar een handje vol mensen. Misschien mede omdat het regent. Davina waagt de gok en loopt alleen over een bospad naar de Canyon terwijl Erik en kids droog in de camper blijven zitten. Ondertussen zweet Davina peentjes bij de gedachte dat er achter elke boom een beer zou kunnen zitten en, omdat ze helemaal alleen loopt, niemand haar geschreeuw zou horen en ze met huid en haar opgeslokt zal worden zonder dat iemand het merkt. Ze heeft niet eens in de gaten dat het is opgehouden met regen. Eenmaal terug in de camper (in 1 stuk), begint de regen weer zoals vertrouwd uit de lucht te vallen. Zou het toch geluk zijn?

Halverwege Jasper en Banff nemen we voorlopig afscheid van het Lammers-trio. Bij Rampert Creek is onze laatste camperavond samen en doen we een mislukte poging op een bonte-avond met nat hout op het kampvuur en agressieve muggenkolonies om onze hoofden. We zwaaien elkaar goede dag en wensen elkaar veel beren en elanden toe.

En dan, als we denken te weten wat drukte betekent, komen we de volgende dag in de grootste toeristen val van Canada; Lake Louise en Morain Lake. Wat hier is gebeurd is voor ons een compleet raadsel maar het is er zó druk dat er een hysterische chaos is ontstaan alsof we in een vluchtelingenkamp zijn beland. De parkeerplaatsen zijn vóór 9 uur al vol en vanaf dat moment moeten toeristen kiezen voor de overflow parking. En precies daar begint onze grooste nachtmerrie, Canada-style.
De regen zet een tandje bij terwijl we in de rij staan voor de schoolbus-shuttle die ons naar Lake Louise brengt. Als sadines in een stoomoven vertrekken we in de schoolbus. Veel zien we niet van de omgeving door de beslagen ramen en de tropische warmte binnen maakt de rit net lang genoeg om licht oververhit uit te stappen.
De kaartjes voor de bus naar Morain Lake zijn vrijwel uitverkocht, vertelt de info-man in de bus, maar met wat geluk zou het misschien nog lukken, mits we dat als eerste regelen als we aankomen. De vrouw bij de kaartjes-tent bekijkt ons gezelschap en wijst ons erop dat we twee kinderen hebben. Ze stelt ons de morele vraag of wij hen het wel aan willen doen om met dit weer nog naar Morain Lake te gaan. Ongeveer 2 seconden denken we er overna en bedenken dat het wat ons betreft geen probleem moet zijn. Ze moet ons ontaarde ouders hebben gevonden want hoofdschuddend krijgen we 2 kaartjes voor de bus over 45 minuten. Het is ons gelukt om kaartjes te bemachtigen!
We racen in de stromende regen langs alle Aziaten, met meer (camera)apparatuur dan de mediamarkt, naar Lake Louise waar we tot onze verbazing vrijwel droog aankomen. De regen is gestopt en we zien zelfs blauwe lucht!
Nog even hebben we stress om de bus naar Morain Lake (die is zoek) maar speciaal voor ons wordt de laatste van de dag in gezet. We weten Morain Lake te bereiken en ook hier is het droog. Sterker nog, de zon schijnt. We beginnen te geloven dat we geluk kunnen afdwingen.
Het is hier ook een stuk minder druk. Dat komt waarschijnlijk door de kaartjesvrouw die iedereen heeft afgeraden hier heen te komen. Maar dat bekent niet dat er geen Oosterse-wereldburgers zijn die niet helemaal lijken te begrijpen dat het bordje 'niet van het pad, fragiele ondergrond' ook voor hen geldt.
De laatste sauna-shuttle-schoolbus brengt ons terug naar de overflow parking. Dit keer is deze vrijwel leeg. Lake Louise en Morain Lake zijn echt heel mooi, maar dit doen we nóóit meer.

Na een nachtje op de locale campsite, rijden we de volgende ochtend Banff National Park uit richting Calgary en net als we verwachten geen wild meer te spotten krijgen we als toegift nog een familie mountain big horn sheep. Ze zullen in de rui zijn van hun wintervacht want ze zien er uit alsof we de dierenbescherming moeten bellen.
Hier verandert het gebied ook enorm van hoge, met sneeuw bedekte bergtoppen, naar licht glooiende graslanden. We zijn dan ook weer aan de andere kant van de Rocky Mountains. Een eland op de Bingo-kaart zal niet meer worden afgestreept en dus is er wederom geen winnaar. Wel heeft Caye de titel 'woudloper van de maand' verdiend omdat hij de afgelopen weken zijn beste been voor heeft gezet. Hij mag daarom binnenkort zijn cadeaucheck verzilveren.

Onze laatste twee nachten in de camper brengen we door in Drumheller; hét walhalla, shangri-la, paradijs voor grote en kleine dino-fans. Drumheller is werkelijk alles wat je op dinogebied zou wensen. In dit gebied zijn veel opgravingen van dinobotten en fossielen wat de wetenschap belangrijke informatie heeft opgeleverd. Maar dit stadje is meer dan een plek waar bezoekers in een musuem meer te weten kunnen komen over deze imposante wezens van weleer. De stad ademt in alle opzichte dinosaurus uit. De straten zijn vernoemd naar dino's, op elke hoek van de straat staat een dinobeeld, winkels verkopen dinoprullaria en zelfs onze camping heet dinosaur rv park. Het is ook de thuisstad van het grootste dinosaurusbeeld ter wereld (25m). Het staat zelfs in het Guinness book of records en je kan met trappen tot in z'n bek klimmen. Als je dan van dino's houdt, zoals onze 4 jarige, die liever voor het slapen gaan voorgelezen wordt uit de dino-atlas dan uit een verhaaltjesboek, dan weet je dat je goed zit.
Het museum is zeker de moeite waard en het is moeilijk voor te stellen dat dit gebied miljoenen jaren geleden, toen nog Drumheller-aan-zee, werd bevolkt door dino's in alle soorten en maten. Caye kan hier zijn 'woudloper-check' cashen en kiest een knuffel t-rex (gevaarlijk lief).

Na 20 dagen en 3210 km verder leveren we dan ten slotte onze camper weer in Calgary in. Morgen nog naar de Stampede (een van de grootste, zo niet dé grootste rodeo ter wereld) en dan zit ons Canada-avontuur er weer op. We hopen dat Swiss Air ons dit keer in het normale vluchtschema naar Amsterdam brengt. Met een beetje geluk, zal dat vast wel lukken.

Bedankt voor jullie interesse in het met ons meereizen. En bedankt Bart, Ellis en Lise voor jullie gezelschap tijdens deze prachtige reis! Met jullie samen reizen was voor ons een groot plezier!

Groetjes,
'Woudloper-Caye', 'Ik-vind-alles-leuk-zolang-ik-gedragen-word-Fiènne', 'Beste-chauffeur-van-Canada-Erik en 'Was-dat-nou-een-beer-?-Davina'